NAVENDA NÛÇEYAN –
Di 4’Ê Nîsanê de dîsa roja dayîkbûna we ye pîrê min! Ji dayîkbûna mirovahî, gelê bindest…
Hene yê ku dibêjin, di her biharekî nû de, di xeyal û hestên xwe de nakevin li ser riya bîranînên xwe yên zarokatiyê de. Li ser piştê çava, ji ava evîna şevê wê yên bi heyv de şil nakin û giyanê xwe radestî sîrwa wê ya hênek nakin. Hene yê ku dibêjin ez di her biharekî nû de, dil nakevin hêviyê û hene yê ku awaz û helbesta bi navê wê berhev û xêz nakin.
Ji bo ku em bêjin em mirov in, pêwîst e em ji biharê hes bikin, sînga xwe jê re vekin, da ku dostanî, aştî û evîn li ser rûkê erdê misoger bibe. Jixwe nepeniya welatê min jî bihare, nepeniya biharê Nîsan e û nepeniya Nîsanê jî di dilê me de ye.
Di 4’Ê Nîsanê de dîsa roja dayîkbûna we ye pîrê min! Ji dayîkbûna mirovahî, gelê bindest e û ji dayîkbûna welatê rojê ye. Dibêjin ya! tarîtiya şevekî hemû nikariye ronahiya findeke tenê jî vemirîne, em jî dibêjin tarîtiyên di dîrokê de hemû nikariye tîşîkeke bi tenê jî roja me vemirinîn. Lewra em dibêjin baş e, tu çêbûyî seydayê evînê û ronahiya emrê min. Ji dayîkbûna we çar demsalê jiyana me bihar kiriye, tu bi xêr hatî bihûşta me, îro seranserî warê me, cejne dayîkbûna me ji te re û dilsoziya me ji evîna te re pîroz dikim. Di vê rojê de çiyan kirasên xwe yê rengîn li ser bejna xwe de berdaye, robar, tavgeh û şino bi şeydayî diherikin ji asoyan. Pêpelûk li ser pereng û derdora pelîsên agir govendê digirin. Keçên Star û Medosan biskên xwe bi nêrgiz û xecxecokan vehûnandine. Îro welatê min cejn e.
Jixwe her zayînek, ji bo mirovahiyê bi nirxê hêviyê ye. Lê her zayendekî ku jê tê hêvî kirin, nabe bersiva xwestekên dîdaran. Lê yê ku dibêjin em ji dayîk bûne û me xwe di her rojekî nû de kiriye xwediyê afirandinên bi wate, di jiyana xwe de awana pêşkêşiya afirandina raman û paradîgmayekê nû, ji serdem û pêşerojê re dikin. Ji ber ku yê xwe ne afirîne, di her roj û kêliyê de xwe nû neke, nikare bide afirandin û nû kirin jî. Ev mirovê afirêner bi ûtopyayên xwe bi wate dike, dixe malê gel û xwe dixîne dilê her kesî de. Di kesayetiya jiyana mirovên bi vî awayî di rêbaza jiyana wan de xwe diafirînin. Ev rastî gava xwe di nava hevdu de dihûnin, dibe destpêka dîrokekî nû. Jixwe her kes parçeyek ji vê jiyan û dîrokê ye, di riya ku dîrok di herike de, ber bi qeder û serpêhatiya xwe. Lê ya awarte ewe ku mirov ji dayîkbûn û bi gavên xwe yê ber bi deriyê jiyanê ve davêje û dibe xwediyên xêzkirina xeyal û armancên mezin. Wê çaxê, ew mirov ku dikare bêje min dîrok ji lanetê rizgar kiriye û daye li ser riya rast. Bêguman her mirov xwediyê xeyal û armancên pîroz in. Lê wan pîrozahiyan bi lal û fetisî xeş dikin, bê ku guhê xwe bidiyê. Lê gava em bên û lêbinêrin li rastiya civaka xwe, emê bibînin ku piraniya mi-rovan nêrîna wan ya li dayîkbûn û jiyanê, ji mêvantiyê wêdetir nîne. Lewra berpirsiyartiya xwe ya mirovatî bi sînor dikin û hebûna xwe ya li ser rûkê erdê tînin astekî pûç û bêsûd. Weke ku neh meha, roj bi roj, kêlî bî kêlî wan di giyanê xwe de vejîn dike, heya çêdibin û mezin dibe, çavê wê li ser wan bê ku tu nirx û rêzê bizanin pişta xwe didin jiyanê. Lewra mirovan rêbaza jiyandina jiyanê, ji hev cewaz û cuda kirine. Wiha nav lê dikin; “jiya-nekî biha û erzan, dibêjin mirovekî ku di ûxirê jiyanê de biminre, ji çiyayekî girantir e û mirovekî ji tirsa jiyankirinê bimire, ji periyekî sivikti re”. Jiyanek heye xeleta wê evîn, wêrektî, destana xêz dike li meydana ceng û têkoşînê. Jiyanek jî heye cezayê wê livînekî sar û mirinekî lal e. Wiha me perwede dike mamosteyê me yê pîr, rêberê jiyana me Apo; “em ji mirinê jiyanê biafirînin”. Serdemekî dirêj tarîtiya dîrokê em mehkûmê mirinekî bêveger kiribûn, gelê me kiribû yek gorê de û ew bê serûşûn kiribû. Ew e çîroka ji dayîkbûna seydayê pîrê ku ji çirîska findekî melûl, cîhanek ji me re ronahî kirî. Zêwê sên ku ji tarîtiya dîrokê mane, Prometeusê serdema nû bi rêbazên xwe yê kevnar ve dedgeh dikin. Lê êdî meşalaya agir di destê her kesî ku dibêje ez mirovim de ye. Pîrê me jî her û her bi vê hêviyê kezeb û mêlakên xwe nû dike.
Erê dîlê evîna xwedawendên dayîk û jinên heskirinê! Em her û her, di roja ji dayîkbûna te de dergûşa te, li ber xûmêniya avên Dîcle û Firatê de bi hejînin, da ku tu bi aramî razê… Ji nû ve bi hev re lîstokan bileyîzin, di çiyan de rapelikin, bi çavgirtîngê bi leyîzin û bazdin, bikevin bi birînên xwe re bikenin. Gava em gemarî vegeri-yan malê û diya me hêrs bû û li me xist, emê bêjin; “mane ezê sibê dîsa herim lîstokên xwe ne xembû”. Tenê êdî dixwîne û mezin dibe roj bi roj. Dil dekiye keçika xweşik ku hîna kesê newêriye bêje ezê wê bikim yar ji xwe re. Lê pir dizaniya ramûsanek li ser lêvên wê û nêrînekî li sîngê wê yê mîna bihara zozana şertê wê, vexwarina fîn-cana xwînê li ser destê wê ye. Bi wêrektî di meydana cengê de delala dilê yara xwe li hemberî bi hezaran siwarên Tirk, Ereb û Ecem biparêze. Îro jî delalê wê bûye lawik û heyranokê evînê di devê evîndarê azadiyê de. Ma ne mirov yek carî ji dayîk dibe, lê evîna te hezaran keç û xurt bi azadiyê re ji dayîk kiriye…
Pîroz be dayîkbûna me bi te re Apê me.
Dersîm Zêrvan
