HABER MERKEZİ
İnsana Güven Apocu Kültürün Temel Bir Özelliğidir
Önderliğin bu refleksler karşısında gösterdiği tavır ilk başlarda gücü yettiğinde kavga etmek şeklindedir. Ama bu süreçlerin ortaya çıkaracağı en önemli hakikat şu olacaktır: Yaşamak istiyorsan, kendi toplumsallığını kuracaksın. Yaşam, birlikteliklerle mümkündür. Bunun çabasını çocuk yıllarında verdiğini bilmekteyiz. Meyve toplamalar, kuş avlayarak çocuklara vermeler ya da onlara dua okuma, namaz kıldırma örnekleri Önderliğimizin kendi toplumsallığını kurma çabalarıdır. Bu çabaların en öğretici olanlarından biri de Hasan Bindal ile arkadaşlığıdır. Yalnız bırakılmayı ve mevcut toplum ölçüleri içinde “namussuz” addedilmeyi göğüsleyebilecek cesarettedir. Yalnızlığı farklı ve yaşanabilir olanı araması olurken cesareti de bu eylemi namussuzluk olarak görmeyen özgür ve temiz yüreğinden kaynaklanır. Zaten Önderlik, arılık anlamındaki saflığını çocukluk yıllarında neyse aynı o düzeyde yaşamının tüm safhalarında sürdürdü. Komplo sürecinde yaşanan insana güvenin bir dogma düzeyinde olmasından başka bir şey değildir. Aklına komployu ve dostluğa ihanet edilebileceği ihtimalini getirmeme, tüm kuşkuculuğuna rağmen insana olan güven, bedeli ne olursa olsun korunmaktadır. Bu, Apocu kültürün de bir özelliğidir. İnsana güven, Önderlikten özünü alarak PKK’nin bir insanlık hareketi olarak kendini adlandırmasına kadar sürmüştür. Önderliğimiz bunu kapitalist modernite sınırlarında büyüyememe olarak adlandırmıştır.
Yine Hasan’ın amcasının kızı olan Elif’le yaşananlar da sosyal bilim konusu olacak derinliktedir. Toplumun sözde büyükleri çocuk yaştaki kızların dedeleri yaşındaki adamlarla evliliğini gerçekleştirirken, küçücük bir çocuğun bunu kabullenmemesi, yüreğine bunu kabul ettirememesi ve aradan yıllar geçse de bunun anısına, kızların küçük yaşta evlendirilmemesinin savaşını vermesi incelenmek zorunluluğu olan bir konudur. Aslında İsa’nın bir sözünü hatırlamamak elde değil. Birincileriniz en sonunculardır diyor İsa. Büyüklerin küçük olması da burada yaşanmaktadır. Gerçek büyüklük ise küçük olan çocuk şahsında yaşanmaktadır. Mevcut büyümeler insanları kirletmektedir. Kızkardeşin yaşadıklarını, birkaç kilo bulgur karşılığında satılmasını çocuk yüreğine kabullendiremez. Bu, Önderlik gerçeğinde temel bir ilkeye dönüşür. Kürdistan özgürlük mücadelesinin temeline yerleşen kadının mülkleştirilemeyeceği ilkesinin ilk nüveleri Önderliğin çocukluk yıllarındadır. Çocukluk arkadaşları, annesi, kızkardeşi, komşusu Xezo’nun kendisine uygulanan tüm şiddete rağmen onu aşmaya yönelik direnişi, onu evin önündeki direğe bağladıkları kalın halatı parçalayarak kaçıp kendini kurtarmaya çalışması karşısında verdiği anlam, Önderlik gerçeğinde kadın duyarlılığını derin acılarla örerek yaratmıştır. Ulaşılan ilke keskindir: Kadın meta değildir. İnsan mülkleştirilemez. Ve bu ilke Önderliğin yaşadığı paradigmal dönüşümde yeni paradigmanın üç boyutundan biri olarak sosyal bilimlerde yerini alacaktır.
Apocu kültürün temel bir özelliği erkeği öldürmektir. Toplumsal cinsiyetçiliğin aşılması, cinsiyet özgürlüğünün sağlanması bu ilkeye bağlıdır. Aslında Önderliğimizin belirttiği bu seferki 3.cinsel kırılmanın erkek aleyhine olma süreci başlamıştır. PKK ile başlayan süreç kadının sesinin giderek yükselmesiyle bu süreci başlatmıştır. Zilan arkadaşın sesi bu sesin zirvesi olabilir.
“Yaşam tarzı, sevgi ve saygı gibi moral ve estetik ilkeye yer verdiğimi belirtmeliyim. ‘Yaşam ya özgür olacak, ya hiç olmayacak’ ilkesine bağlılığım doğuştan ölüme veya sonsuzluğa kadardır. Sevgi ve saygı, estetik ve özgür ahlakla mümkündür. Özgürlük eylemiyle doğan özgür kadının ve etrafında gelişen yaşamın en güzelce ve dostça olacağından kuşku duymadım. Komplekse düşmedim. Erkek egemenlikli din ve toplum yerine, kadının en azından eşitliğini gözeten tanrıça ağırlıklı din ve toplum anlayışına büyük anlam verdim. Bunun oluşması için büyük bir kadın özgürlüğü ve aşkının işçiliğini yürüttüm. Hiçbir kadına, dolayısıyla insana mülk gözüyle bakmadım, baktırmadım. Bu yolumda da doğruluğundan, ahlaki ve estetik değerinden hiç taviz vermeden sonsuza kadar yürümem, karakter oluşumumun doğal bir sonucudur.”2
Herkesin uygarlık ihanetine bulaştığı bir toplumda ihanete bulaşmamayı çocukluk hayallerine ihanet etmemekle başarmıştır Önderlik. Biyolojik olarak bitkilerin ya da hayvanların yaşamına en güçlü anlamı vermek, onları sezinlemek kadar insan olarak yaşanılası farkın olmayışını kesinlikle kabul etmemekle başladı Önderliğin yaşam serüveni. Önderliğin yaşamı, özellikle çocukluğu incelenmesi, sosyal bilim konusu yapılması gereken anılarla doludur. Bu bir örgüdür. Özgür yaşamın yaratılma örgüsüdür. Bunu anlamadan, Kürdistan’da gelişen özgür yaşam arayışını görmek mümkün değildir. Apocu kültürü yaşamak isteyenlerin de salt anılar olarak bakamayacakları, kendi sosyal bilimlerinin temeli olarak bakarak kendilerini gerçekleştirebilecekleri bir yaşamdır. Bu arayışların kendi toplumundan kaçışın modernize olmuş biçimlerine dönüştüğü ve kendi toplumundan kaçışın ancak anlamlı geri dönüşlerle tarihselleşebileceği gerçeği, Önderlikte somutlaşmaktadır. İlkokuldan üniversite yıllarındaki sosyalizm mücadelesiyle tanışana kadar gerçekleşen süreci, akışa bir mecra bulma arayışı olarak da değerlendirebiliriz. Ondan sonraki süreç kendi toplumunu yaratmanın salt içsel değil teorik ve pratik adımlarıyla ateşten bir tarihin sayfalarını oluşturmaktadır.
Ne Söylediler, Nasıl Yaşadılar?
Apocu kültürü yaratan gençler için söylenen temel söz, ne söylediklerinden çok nasıl yaşadıklarına bakılmasıdır. Söyleyenler o zaman vardır. Ama en anlamlı, radikal sözleri Apocular söylemiştir. Ve söyledikleri kadar yaptıklarıyla da toplumun yüreğinde yer edinirler. Öyle ki toplumda bir oturuş tarzının Apoculara has olduğu, ilişkilenme, bir yemek yeme, birbirine hitap etme üslubunun Apoculara has olduğu şeklinde ilk kültürel şekillenmeler ortaya çıkmıştır. Apocu kültürde öğrenilen şeyin hayata geçmesi, bilincin eyleme dönüşmesi ilkeseldir. Sadece eyleme değil, davranış değişikliğine, yeni yaşamı yaratacak olan toplum bireyinin yaratılması eylemine dönüşmelidir. Bu nedenle Apocu gençlerin davranış biçimleri hızla kendi toplumuyla buluşmakta ve yeni bir kültür yaratmaktadır.
Apocu kültür, Kürdistan’daki tüm toplumsal değerleri yeniden yaratmanın adıdır. Toplum bireylerinin ilişkilerine baktığımızda bunu rahatlıkla görebiliriz. Çocukların büyüklerle değil ilişkilenmesi konuşmasının dahi kimi zaman ayıp sayıldığı bir toplumsal durumdan şimdi çocukları toplumun temel geleceği olarak gören, çocuk yaştakilerle, toplumda dede ya da nine sayılacak yaştakilerin aynı eylemde buluşması bir devrimdir. Yine kadın erkek ilişkileri bunun en belirgin örneğidir. Neolitik etkilerin oldukça azaldığı, yok olmaya yüz tuttuğu, ataerkil kültürün yoğunca etkisini gösterdiği bir toplum biçiminden sıyrılmak Apocu kültürün oluşması anlamında önemli bir göstergedir. Özellikle geçen kısa zaman içinde bunun gerçekleşmesi devrimsel niteliğini göstermektedir. İlk kadın katılımları olmasına rağmen bunun toplumsallaşması 90’lı yıllara denk gelmektedir. 90’lı yıllar Kürdistan’daki kadın erkek ilişkilerinin değiştiği, Kürt kadınının toplum içinde konuşmaya başladığı, sesini yükselttiği ve kendi toplumunun temel bir öğesi olarak toplumda kendini varetmeye başladığı bir süreci işaret eder.
Yoldaşlık İlişkileri Yeni Toplumsallığımızdır.
Kürdistan tarihinin ihanet ve işbirlikçilikle örülü olması, Kürt kültürel ve komünal değerlerinde müthiş bir deformasyonu yaratırken Apocu kültür bu anlamda yeni bir toplumsallığı yarattığı oranda yeni bir komünalite anlayışı da ortaya çıkarmıştır. Yoldaşlık ilişkileri yeni toplumsallığımızdır. Yoldaşların birbirleriyle ilişkileri, Kürt toplumsal yaşamında ölmeye yüz tutan komünal değerlerin yeniden ruh kazanması kadar özgürlükçü yeni değerlerin yaşamsallaştırılması temelindedir. Yiğitlik ölçüleri yeniden yaratılmıştır. Arkadaşlık ölçüleri, kardeşlik ölçüleri, dostluk ölçüleri ve diğer tüm toplumsal ilişki biçimlerine getirilen ölçüler yeniden oluşturulmuştur. PKK ile dar, ahbap çavuş, bölgeci, soycu ya da dostluk adı altında gelişen ilişkilerin toplumsallaşma anlamında bir değer ifade etmediği görülmüştür. Yoldaşlık ilişkileri yeni toplumsallığın ölçülerini ortaya koyarken PKK kadroları kadar Apocu kültürden etkilenen tüm kesimlerde yeni bir hitap, yeni bir dil yaratmıştır. Bugün halkımızın büyük çoğunluğu birbirine Heval diye hitap etmektedir. Bacı, kardeş, anne teyze, amca vs ünvanların da bir anlamı vardır ama Heval kelimesinin anlamı, Apocu kültürü kendinde toplayan bir devrimsel karakter taşımasından ve toplum bireylerinin yaşayacağı özgür ilişkileri anlatmasından kaynaklı olarak bambaşkadır.
Apocu Kültür Bir Yoldaşlık Kültürüdür.
Yoldaşlar birbirine güvenir, birbirini sever. Güven ve sevginin soyut kavramlar olmadığını, emekle, kendini ve birbirini yaratarak gerçekleşeceğine olan inancı gösterir. İnanıp güvendiği kadar destek verir. Yoldaşlık bir tamamlanma ilişkisidir. Kendindeki eksikliği almasını bilmenin mütevazılıği kadar fazlalığı vermesini bilmenin vericiliğini yaşamaktır. Apocu kültür bir yoldaşlık kültürüdür. Önderliğimiz buna hakikat yoldaşlığı dedi, insan-ı kâmil dedi.
Kendisini, tüm benliğiyle, ruhuyla ve bedeniyle, yoldaşıyla birlikte hissetme durumunun ortaya çıkması, yeni toplumsallık kararının keskinliğiyle bağlantılıdır. Klan toplumunda nasıl ki klanın dışına çıkmak ölümle eşdeğerse, tabu denen ahlaki yasaları uygulamamak yok olmakla eşdeğerse aynı şekilde yoldaşlarıyla olmamak ve yoldaşlarıyla birlikte yaşamanın özsel kurallarına göre yaşamamak da yokolmakla eşdeğer algılandığından yoldaşlık ilişkileri yeni toplumsallığın temeline yerleştirilmiştir. Apocu kültürün temelinde yeni toplumsallığın yoldaşlığı vardır.
Her şeyin en iyisini yoldaşı için isteme, görevlerin en zorunu kendisi üstlenerek yoldaşlığı yüceltme, fedakârlık olgusunun yeni anlamını da ortaya koymaktadır. Yaratılacak yenide, kendisinin yaratacağı değerlerin olması, her bireyin katacağı emekle yaratılan yenide kendini bulması ve bu yolla kendini yaratması gerçeği vardır. Yoldaşlık gerçeğinde birbirine destek olma, birbirini tamamlama vardır. Birbirine acıma, zavallı görme ya da benzer nesneleştiren ikilemlerin tuzağına düşmek yoktur. Eksik, zayıf ve yanlış olanı red, yeniyi yaratmanın temeline yerleşir. Çünkü yanlış olan düzeltilmezse yeni yapılamaz. Önderliğin zayıf insandan nefreti, zayıflık durumun insana yakıştırmamasından kaynağını almaktadır. Bizde kimi zaman açığa çıkan ise acıma duygusudur. Apocular zavallı olamayacağı gibi yol arkadaşını da zavallı göremez. Bir insana acımak, bir devrimcinin devrimciliğinin bitmesidir. Devrimci kişi, zayıf olanı reddedemiyor ve yardıma ihtiyacı olana destek olamıyor, onu tamamlayamıyorsa, birlikte yan yana yürünecek bir yol arkadaşlığı yaratamıyorsa zaten devrimciliği bitmiştir.
Bir insana acımak ile bir topluma acımak aynı şeydir. Şimdi bizi en çok öfkelendiren bir durum da sömürge halkların ya da devletlerin Kürdistan halkına acıması değil midir? Eğer bir topluma acınması kabullenilmezse bir bireye acımak da kabullenemez. Acımak, statik ve geri bir duygudur. Değişmez, değiştirmez. Yeniyi yaratmaya yönelmez. Ne oluştuğu ne de yöneldiği kişide bir akış, yenilenme ya da yaratım başlatabilir. Sadece hâkim sistemin sahte vicdan söylemlerini tatmin edebilir ki bu da devrimciler için kabullenilmezdir.
Yine yoldaşının yanlışına öfke duyabilmek de Apocu kültürle birlikte gelişen bir ölçüdür. Düşmandaki yanlışlıklara öfke duymak düşmana yönelim getirebilir, onu değiştirmeye ya da alt etmeye yöneltir. Yoldaşın yanlışına öfke duymak ise yoldaşın yanlışını ortadan kaldırmaya, yanlışın yerine ise doğru olanı koymaya yönelimi getirir. Bu anlamda yoldaşının yanlışına öfke duymayanın, geri, eski ölçülerle korumacılık adında kayırma yaklaşımlarının yoldaşlar topluluğunu büyütmeyeceği, kesinlikle düşman anlayışların yaşamasına müsamaha göstermek olacağını bilmek gerekir.
Apocu kültürü oluşturan temel bir özellik de adanma gerçeğidir. Bu salt kendinden vazgeçiş anlamındaki bir çilecilik değildir. Adanma, kendini varetmek için sistemin dışına çıkma kararlılığını verme, bunun bedellerini göze alma ve kendini yeniyi yaratmaya adama olarak algılamalıdır. Bir lokma bir hırka felsefeci de salt çilecilik olarak algılandığından yeni toplumsal kültürümüz bazında üzerinde durulmayı gerektirmektedir. Ortaçağlardaki bilgelere atfedilen bu ilke ve çağımız itibariyle kişinin kendisinden uzaklaştırdığı, kaçındığı bir konu olmaktadır. Oysa bu düşüncenin kökeninde salt çilecilik yoktur. İnsan ve madde ilişkisini doğru ortaya koymak vardır. İnsanın kendisi dışındaki her şeyle ilişkisi aslında insanın yaşam anlayışını oluşturur. İnsan dinledikleri, duydukları, giydikleri, düşündükleri, düşledikleri, duyumsadıkları, gördükleri, dokundukları ve kokladıklarıyla, yedikleri ve içtikleriyle kendini oluşturmaktadır.
Bir lokma bir hırka felsefesinin kökeninde bilgelerin, kendilerini oluşturan gerçeğin içinden maddenin oranını en aza indirme çabası vardır. İnsanı insan yapan olguların maddeye oranının daha fazla olması, insanlaşma düzeyinin yüceliğiyle ilgilidir. Ayrıca insan emeğiyle üretilen maddeye doğru yaklaşım geliştirmek de bir amaç olmaktadır. Güncel anlamda dile getirirsek kapitalist modernitenin tüketim kültüründen kopmak anlamında bir ilkeye işaret etmektir. Çağın insanı düşürdüğü durum, insan madde ilişkisinde maddeyi özneleştirerek insanı nesneleştirerek, metalaştırarak insanı maddeden ibaret bir yığın haline getirmekle sonuçlanmıştır. Kapitalist modernitenin bugün ulaştığı düzey, metanın tanrılaşmasıdır. Reklamlar kutsal bir dine çağırır gibi insanları meta kulluğuna çağırır. Marks’ın dile getirdiği “Her şeyi eritip yok eden, aslında eritip kendine katan” kapitalist sistemden kopmak, maddelere de bir evren değeri olduğu anlayışıyla yaklaşmaktır. Kapitalizm hastalığı olan obezite bunun çarpıcı örneğidir. Maddeyle ilişkisinde maddeyi insanların, düşüncelerin, düşlerin ve diğer insanı insanlaştıran her şeyin önüne koymak, insanı maddeleştirir, bir madde yığınına çevirir. Apocu kültür, insan yaşamına böyle bir şeyi layık görmez. İnsanın bir değer olması, yarattıklarıyla ve kendinde yarattıklarıyladır.
Kendiliği Çalınmış Bir Toplumun Bireyleri Kendine Göre Olamaz
Apocu kültür yeni toplumsallığa katılmaktır. İnsanın insanlığı toplumsallığıyladır. Toplumsal olmak ahlaki olmakla mümkün olan ve bu sayede, tüm zamanlarda geçerliliğini koruyan bir gerçektir. Ahlak yaşamda ortaya çıktığı, pratikleştiği oranda toplumu yaratan bir olgu olabilir. Tabi önkoşul da yüksek bir bilinçle bunun zihniyetini yaratmaktır. Bilinç ve pratik, ahlakın temeline yerleşen olgulardır. Ortak bilinç, ortak pratikleşmeyi de getirir. Ortaklıklar aynılık değildir. Bu anlamda kimi zaman ortaya çıkan bazı tartışmalar anlamlı olmamaktadır. PKK’ye katılmakla, Apocu kültürü tercih etmekle kendi farkını koyan insanların parti içinde farklılık adına bireyciliklerini yaşatmaya çalışmaları anlamlı değildir. Kendine görelik eleştirisinin son süreçlerde çok fazla dile gelmesi bu yanılgının yaygınlaştığını da gösteriyor. Kendine görelik aslında özgür bir kendilik varsa anlamlıdır. Kendiliği elinden alınarak parçalanmış, yok hükmünde sayılmış ve hâkim sistemin her türlü saldırısına uğramış olan Kürt bireylerinin xwebûn olma sorunları henüz aşılmış değildir. Bunun belli oranda bilincine varılmış ve aşma anlamında adımlar atılmış olsa da henüz soykırım kıskacından kurtulmuş değiliz. Bu anlamda yaşayabileceğimiz ve ona göre olabileceğimiz bir kendiliğimiz, bir entitemiz yoktur. Kendine görelik eleştirisinin sisteme göre olmak şeklinde anlaşılmalıdır. Eğer militan özgür olarak kendini gerçekleştirmişse kendine göre olabilir. Ama bu yoksa kendine göre olmak eleştirisi erkek egemenlikli, doğa karşıtı, demokrasi karşıtı özgürlükler karşıtı bir sisteme göre olmak demektir ki bu Apocu kültürde kabullenilemez. Bizim konumumuzda olan toplum ya da mücadeleciler için refleks birliğinin, özgür ortaklaşmanın ve ruhsal bütünlüğün olmaması parçalayıcı bir rol oynamaktadır. Bizler de sistem etkilerini aştığımız oranda ruhsal bütünlüğü gerçekleştireceğimiz bilinciyle, ortaklaşmanın bütünleştiriciliğinin bizleri Apocu kültür etrafında toplayacağı ve özgürleştireceğinin çabasında olmalıyız.
İnsan, Kendini Sistemleştiren Ve Geleceğe Taşıran Evrendir
Apocu kültürde aldanma ve aldatma yoktur. Aldatma eylemini insan karşıtı bir eylem olarak bilmek vardır. İnsanlar arası ilişkilerde saflığın, arılığın insan özgürleşmesinde önemli yeri olduğu inancı, doğalında dürüstlüğü esas almayı da getirmektedir. Bu özellikle Ortadoğu toplumlarına dayatılan kadercilik ve buna bağlı olarak gelişen eli kolu bağlılık ya da pasiflik anlamında olmayıp, bilakis, politik insan bilinciyle birleşen bir dürüstlüktür. Ahlaki ve politik olmak, özgür yaşamaya karar vermek ve özgür yaşama adımları atmaktır ve bunun eylemcisi olmayı getiren Apocu kültürde insan ne egemenlerin ne de tanrıların nesnesi olabilir. İnsan, evrenin tüm diğer öğelerinin, hayvanların ve bitkilerin emanet edileceği temel bir öğedir. İnsan, kendini sistemleştiren ve geleceğe taşıran evrendir. Bu tanıma göre insan olmak öncelikle egemen sistemin insan dayatmasını reddetmektir. Bu anlamıyla hâkim uygarlığın dayattığı insan şemasının kesinlikle dışındadır.
Önderliğimizin çocukluğunda başlayan “mevcut sistemler içine girmeme, ona dayatılanı kolay kabullenmeme” yaklaşımı sistemleşerek, kendini yeni özgür yaşamın sistemi kılarak demokratik, ekolojik, cinsiyet özgürlükçü toplum paradigması olarak bugüne taşımıştır. Bu sistemin insanı olmayacağım diyen Önderliğin İmralı tavrı, esaret koşullarına rağmen gösterdiği direniş ve kendini yeniden yaratma konusundaki radikalliği, salt sistem karşıtlığı değil, aynı zamanda sistem dışılığı da göstermektedir. Sistemin karşıtı olup içinde ona karşı mücadele etmeye çalışan, sistemi kendinde içselleştiren ya da sistem tarafından içselleştirilen tüm akım, hareket ya da kesimlerin varlığına rağmen Önderlik somutunda yaşanan hem sistem karşıtı olmak hem de sistemin dışında olmaktır. İmralı duvarlarına rağmen Önderlik sistemiçileştirilememektedir. Önderlik kendi somutunda mülkiyet anlayışını kırmış, sistemin olmamıştır. Bundan dolayı da sistemin Önderlik karşısında yaşadığı derin bir kompleks ve düşmanlık vardır. Kapitalist modernitenin hiçbir tanrısallığı Önderlik inancında geçer akçe değildir. “Belki ben sizi istediğim çizgiye getiremedim, ama ben sizi sistemin istediği gibi yaşatmasına da izin vermedim, bu da benim başarımdır.” sözü sistemiçileşmeme konusundaki duygularını da göstermektedir.
Uygarlıklı sistemlerle mücadele etmek, o sistem yaşamından tümüyle kopmayı gerektirir. Hâkim sistemin zihniyeti kadar yaşam biçimini reddetmeyen biri, nasıl o sistem karşısında mücadele yürütebilir ki? Önderlik sistemine girebilmek merkezi uygarlık sisteminden çıkmakla mümkündür. Sistemi düşman olarak görmek şarttır. Sadece ulus devlet askerlerini düşman görüp onlar karşısında savaşmak özgürlük mücadelemizin nihai yöntem ve biçimi değildir. Apocu kültür ile yaşamak isteyen kesinlikle hâkim moderniteden kendini koparmalı, o zihniyetin tüm yaşam biçimlerinden nefret etmeli ve sistem karşıtı olan öfkesini kesinlikle örgüt ve eylem gücüne dönüştürmelidir. Kapitalist modernite temsilcilerinin bir sözü bizde öfke yaratıyorsa karşılığında demokratik moderniteye dair yüz söz söylemeli ve o bir sözün etkisini kesinlikle gidermeliyiz. Halkımızı zehirlemelerine kesinlikle izin vermemeliyiz.
Devam Edecek…
Abdullah Öcalan Sosyal Bilimler Akademisi
