HABER MERKEZİ –
Bir sancı tutar doğan günü, bu çırpınış da niye? Kim tutar bilir ki yeniden doğuşun bu halaylı yürüyüşünü? Vuruşanlardan geriye sıkılı bir yumruk, hedefine ulaşan mermi, engel tanımadan koşan ırmak gibi, alev topunun ortalığı kasıp kavurması gibi, taze bir amansızlık kaldı. Ulaşılan şahika kaldı.
Neyi taşıyorlardıysa onu bıraktılar geriye; geride kalanlara; yola devam edenlere. Kendileri gibi amansız yol takipçilerine, ertelenemeyecek yük omuzlarında taşıyanlara, sevdası uğruna var olabilenlere.
Baktıkça gözlerimiz kavgayı çalar oldu. Yürüdükçe yüreğimiz yangın taşıyıcılığı sundu dizlerimize. Özledikçe, her anı sınırsız özgürlük değerlerine katabilmeyi öğretti, bu yürekleri avuçlarında yürüyenler.
Söz kendini bir kenara verdi, hüzün başını çaresizliğe doladı, acı benliğini yitirdi, ayrılık ortadan kayboldu, kırılganlık başını toprağa gömdü. Hele bi görseydin içtensizlik ve yanıltmacalar nasıl da feleği şaşmışçasına ortalık da kala kaldı. Bahaneler ezim ezim ezildi, ertelemenin ve üşenmenin kendisi saklandığı kılıfından çıkmak zorunda kaldı. Bezginlik sırra kadem bastı.
O konuştu. Onlar konuştu. Hem de öyle bi konuştu ki susturdu… Hem de öyle bir konuştular ki susturdular zalimliği, kıyıcılığı… Konuşan yaşamdı, umut kanatlandı, cesaret bir bedel daha verdi, coşku tahtını kurdu gönlümüzde, direnç çöktü omuzlarımıza. Kana kana içtiğimiz ise yaşamdı bu suskunlukta.
Bazen susmak gerekir iyice duyabilmek için konuşanı. Ve biz de sustuk yüreklerimiz de Jîn konuştu. Ve şimdi yüreklerimiz de Jîn’in söyledikleri var. Yüreklerimiz yaşam dolu. Şehit Simko’nun da söylediği gibi “Bize ölümü ve imhayı öğretmesinler, idamı ve yok oluşu öğretmesinler; biz onlara özgürlüğümüzü öğreteceğiz!”
Ve söz bitti yaşamdı konuşan. Özgür yaşamdı. Yaşamın ta kendisi idi yüreğimizi yerinden sallayan. Sallanmayacak, heybetine ikrar veremeyecek yürek vicdan sahibi olabilir miydi ki?
Yaşam, yaşam ille de yaşam konuştu. Jîn konuştu öyle bi konuştu ki özlü olmayan, özgür olmayan da susmak zorunda kaldı. Güzelliğin ile çirkin olan her şeyi de susturdun; gelmedin tahrikine çirkinliğin. Vuruşunla vuramayanlar, kendilerini eveleye geveleye saklayacak yer bulamayacaklar ki. İşte yaşam bu değil midir ki…
Heval Jîn sen konuşunca o kadar çok şey susmak zorunda kaldı ki taklitsiz, yerini ve fırsatını gözeterek yardın imkânsızlığın çemberini. Ve düşmanın tam yüreğinde patlayan sen oldun. Yaşam sundun özgürlüğe, yaşamın rızkı, gözlerimizin şavkı, ufku oldun bizlerin. Yaşam ufkumuz, onura müptelalığımız, özgürlüğe talipliğimiz.
Sen konuşunca bütün benliğin ile zikrettiklerinle dönüşünce eyleme, hakikiliğin kendisi konuştu hem de görkemlice. Hem de silinmezcesine.
Vuruşanlar vuruştu kendilerinden çıngılar bıraktılar, umut heybelerimizi dolduralım diye. Bir çentik de onlar bıraktı tarihe. Nasıl vuruşursa yiğitler öylecesine vuruştular. Mazlumluk ahını bir kez daha aldı. Sonuna kadar açtı cesaret bağrını; benlikleri ateş kokanlara, duraksız yolculara, düşü gerçek edenlere, yarını bu günden yaratarak yaşayanlara.
Heval Fırat deyince özümün titrediğini hisseder gibiyim. Kendim de özüme dolan acıyı paylaşacak mekân arar gibiyim. Yüklenen bilir, gören bilir, taşıyan bilir ey nadide yoldaş arılığında ki güzelliği.
Şefkatin, onurun, sadeliğin, çocuksuluğun bir aradanlığı kadar aşılmaz azmin katıksız taşıyıcısı Fırat yoldaş. Ve de bir parça da kendine has inadın taşıyıcısı yürek insanı, özlülüğün yoldaşı Fırat yoldaş. Çoğunluğumuzun kaba olduğu şeyler karşısında senin kadar ince fikirli ve masumaneliği bir arada yüreklerimize işleyen yoldaşın az görülmüş olduğunu bilirim de daha bir anlarım yüreğimin acısını.
Kimi acılar var ki insana bir kez daha insan olduğunu anlatır. Kimi acılar var ki öz incinir, öz acır ve kanar. Yüzüne, gülüşüne baktığında; yüreğine en kutsal geleninden bir öz bırakanlara özlem çeker dayanamazsın; kayıp etmek istemediğin için de ararsın. Her şeyde senin gibi güzel yoldaşları aramak her şey de buna göre olabilmek ama inadına ama öfkesine katıksızlığını ölümsüz kılmak.
Yüreğim konuşsa bir bilsen neler anlatır, neleri arar, neleri özler, bilir misin yoldaş; bilir misin bu kaçıncı yarasıdır nüvelerimizin. Bilir misin gülüşün asılı kaldı kanayan sinemizde.
Ya heval Baran, kilitledi tüm aşılmazların yollarını. Heval Baran vazgeçmeye inanmamanın ısrarlı kişiliği; üşenmeyen, ertelemeyen, gözleri yoldaşlarına kilitlenmiş, kabına sığmaz gönül insanı. Gönlündekilere verdiği sözü büyük bir itinayla yerine getiren uslanmaz bir âşık. Hem de asla aslaları olan büyük amaç vurgunu, tutkunu. Hem de öylesine bir âşık ki çok hızlı koştu; şaşmadan, bir adım gerisine düşmeden hem de hiç vakit kaybetmeden. Gerçek bir aşığın gözü nasıl kilitlenirse maşukuna o da yüreğine sadece onu salıverdi. Ve yüreği amacı, amacı da yüreği oldu. Yüreği konuşunca amacı konuştu. Her ikisini birden konuşturmayı başardı. Yüreği ile amacı bir olan timsal. Simgeleşen bir koşucu, amansız bir takipçi. Randevusuna geç kalmayan ongun, huzurlu bir militan.
Baran arkadaş geçen yıl yapılan Ş.Çiçek Devrimci Operasyonun da saldırı grubunda yer alan arkadaşlardan biriydi. Topuğundan yaralanmıştı. Bir süre hastanede de beraber kaldık. Ayağına alçı yapılmıştı ancak kol değneğine tutunarak yürüyordu. Oturması gerekirken bir türlü oturamıyor ve yerinde duramıyordu. Bazen aniden koltuk değneğini atıyor bir şeyler yapmaya çalışıyordu. Tam bükemediği ayağı ile bulaşıkları yıkamaya çalışıyor, sofranın kurulmasına yardımcı oluyordu. Bunları yaptıkça üzerine tam basamadığı ayağı ile mutlu çocuklar gibi gülmeye başlıyordu. Sanki zapt etmeye çalıştığı bir dünyanın kapılarını kendine aralıyordu. Ve araladığı kapıdan kendine ışık görebiliyordu. Öyle ki bu ışık yüzüne vuruyordu. Yüzünde ki o şavk da bizlere yansıyordu. Gülüyordu hem de bazen uçarı bir sevecenlik basıyordu yüzünde ki bütün hatlara. Konuşurken heyecanlı konuşuyordu. “ Öyle olacak ki düşman asla bizi Geliye Zap da unutmayacak hem de asla” diyordu. Ve söylediğini de yaptı. Asla unutulmayacaklar.
Bütün kafası şehit düşen arkadaşlardaydı. Acı bazen yüzünden kükrüyordu. O acının içinde hiçbir şeyin hiçbir engelin üstesinde gelemeyeceği bir bağlılık vardı. Bağlılık dile geliyor ve bu bağlılığın nasıl bir biçimde devam etmesi gerektiği kafasında şekilleniyordu. Oturup kalkıp “Geliye Zap’ a gideceğim” diyordu. Bazen bunları kendi kendine söylüyordu. Tek başına tüm dünyaya meydan okuyacak gücü O’na şehit düşen yoldaşlarına olan bağlılığı veriyordu. Yüreği o kadar kanıyordu ki düşündüklerini bazen sesli söylüyordu. Ahlayıp vahladığını hiç görmedim. Ben ondan müthiş bir direnci gördüm.
Başını iki elinin arasına alıp düşündüğü saatlere denk geldiğim de ben onda kendini koyuvermiş aciz bir kişiliği görmedim. Ben onda dayanmanın olgunluğunu gördüm. Ve bu olgunluğun meyvesi böylesine engin koşucu olmak oldu.
Birileri bizi ölüm riski ile yüz yüze getiriyorsa bizler de yaşama daha yakın durabilmeliyiz. Birileri bize ölümden daha beter bir yaşam sunuyorsa bizlerde kendimizi onurlu yaşama yakın hissetmeliyiz. Yakın hissetmeliyiz ki çıkışamasın ölüm, yenilgilerde sürüklensin. Kendimizi özgürlük abidelerine yakın hissettikçe, yaklaştıkça hayalde-düşte, gerçekte, davranışta-tavırda, tutum ve ruh da ölüm yıkıldı. Ölüm öldü. Ölüm ölür, öldü lakin PKK’ liler ölmez. Ve yoldaşlığa bağlılığın iradesi çoğalarak büyüyor.
Yaşamın diğer adı direnmekse eğer hafızalarımızda, Viyan’ ın bozduğu ezberler yıkılır önlerimize. O ezberler ki geleneğin büyüsünü bozar. Kalıbın büyüsünü bozar. Viya’ın o çakmak çakmak gözleri efil efil esen rüzgar gibi dönen arayışları düşer önlerimize. Kendini vermenin, mücadele de kusursuzluğu aramanın engin yalınlığı, sadeliği olur. Nasıl bir şey ne kadar sade ise o kadar güzel görünürse heval Viyan da öyle idi. Sadeliğin, arınmışlığın dokunaklı güzelliği vardı aceleciliğinde, sabırsızlığında. Sanki geç kalmış gibi durmadan koşmaya çalışıyordu. O’nun adım atışların da olmaz olmaz vardı.
Kafası olmazlara takılmıyordu; olması gerekenlerle oyalanıyordu. Durmuyordu. Bir şeylere kızdığında ters ters bakıp ne kadar da kızdığını anlatır gibi yapardı. Ama O etrafını çok zorlayamazdı. Ne kadar da kızsa da bir şeylere insanları üzemezdi. Hele bir de özüne yakın bulmuşsa kızdığı yoldaşını, en çok kendini zorlamayı başarırdı.
Bencilliğin bireyciliğin dünyasına biraz yabani idi. Bireysel kavgalara girdiğine en az rastlanan bir arkadaş idi. Herkesin biraz yakından baktığında ondan alabileceği bir çekicilik, tazelik mutlaka vardı.
Hele bir de bir şeyler de hata yaptığını düşündüğü zaman yüzü öyle hafiften kızarırdı ki. Ben öyle anlarda en çok onu seyretmeyi tercih ederdim. Çünkü o kadar zorluyordu ki kendini bir şeyleri daha güzel yapa bilmek için. Öyle anlar da O’na baktıkça O’ndan güç alırdın, güven duyardın en yamanından; bu dünya da daha güzellikler tükenmemiş diye, umutlanırdın. Ona kızmak herhalde dünyanın en zor şeylerinden biri olsa gerek diye düşündürttüğü zamanları yokluyorum şimdi. Öyle idi. Ona öfkelenmek için çok fazla bencil olmak lazımdı. Ya da yüreğin lal olması gerekirdi herhalde.
Ve heval Botan deyince ş. Simko’ nun “İnadına Yaşıyorum” şiirinde ki dizeler dökülüyor zonklayan yüreğime. Diyor ya;
“Çılgın bir şimşek olurdum,
Çakardım düşmanımın beyninde.
Fırtınalar koparırdım seni bizden alanlara
Su olurdum ve yarardım toprağı
Seni çıkarana dek,
Senin cansız bedenini bulana dek.
…
Yaşamam mutluluğumdan değil,
Dayatılan ölümün inadındandır.”
Heval Botan, sağlam ve cesaretli duruşun gözeteni. Dağ gibi bir duruşu vardı. Azametli ve ketum. Dimdik dururdu, dikkatli dinlerdi, gerektiğinde konuşurdu. Suskun gibi dururdu ama eylemlerde ya da böylesi pratiklerde hani derler ye çakı gibi idi.
Aslında PKK de bir insan öyle kolay yetişmez; kolay PKK’li olunamaz zaten. Ama kimileri PKK’ye gelirken sanki biraz da böyle yetişmiş gibi gelirler. Çünkü büyüdükleri toprağın cevherini içlerine katıp da gelmişlerdir. Fedakâr, korku en özelde de engel tanımayan, doğu Kürdistan’ ın bu güne ulaşan hikmeti gibi kendini bu gün gerçek kılan Botan yoldaş. Öyle ya herkes yaşayabildiğini bırakır geriye; yaşayabildiği kadarını yaşatır, yaşanır kılar.
Dağlar bu sakınımsız duruşların yatağı. Hani denir ya “üşütür mü kara toprak ölümü yere çalanı?”. Ve heval Botan inanmak ne de zor bir daha gelmeyeceğinize. Hani düşünüyorum da alır mı kara toprak seni bağrına, kıyar mı o nazlı gençliğine. Ya da kıyar mı o mütevaziliğine, ruhuna ki böyle alır da vermez seni? İstemez mi hiç silinmesin bu özgürlüğe tebessümünüz? Bir türkü oluyor ömrünüz, dilden dile geçecek olan. Özgür ülkeyi ilmek ilmek işliyor şimdi vurulup düşen süetiniz, teniniz.
Dağlar Botan, Viyan, Jîn, Baran, Fırat kokar şimdi. Dağlar türküsüz değil, dağlar sevdasız değil, dağlar ölüm bataklığından değil yaşamın çağıranlığındandır şimdi.
Anlamak ne kadar çok zor ise anlatması ondan daha fazla zor. Bir yanınızı anlatsak bir sürü yan yine boş kalıyor, güç oluyor anlatması.
Çelê de 14 kahraman yoldaş, 14 yürek yangını, 14 özgürlük çiçeği,14 özge can, 14 duru yürüyüşçü dağlar bir kez daha heybet büyüttü sizlerle. Dağlar bir kez daha omuz verdi kahramanlığın mazisine.
Bize kanat oldunuz daha yücelere konalım diye.
Bize yaşam sundunuz daha onurlu olalım diye.
Bize irade oldunuz yenilmeyelim diye.
Yoldaş oldunuz bize ki yoldaşlığın hakikiliğini koruyalım diye.
Önderlik Gerçeğinin kopan fırtınası oldunuz. “Önder Apo’suz ASLA”yı tereddütsüz uygulayalım diye.
Hoşça kalın deme vakti değil şimdi…
Tüm içtenliğimizle, en candan, en sıcak merhaba! Sizlere…
Hiçbir zaman çıkmayacağınız benliklerimize ve yüreklerimize HOŞGELDİNİZ, merhaba! Merhaba sizlere.
Nupelda Engin
