Özel savaşın, üçüncü saç ayağı da ‘Psikolojik Savaş’tır. Birçok arkadaş özel savaşı, psikolojik savaş diye adlandırıyor. Ama öyle değildir.
HABER MERRKEZİ –
Psikolojik Savaş:
Özel savaşın, üçüncü saç ayağı da ‘Psikolojik Savaş’tır. Birçok arkadaş özel savaşı, psikolojik savaş diye adlandırıyor. Ama öyle değildir. Eğer özel savaşı psikolojik savaş diye algılarsak anlattığımız kontrgerilla ve darbeler boşa ele alınmış olur. Oysa onlar, özel savaşın olmazsa olmaz anlamında öneme sahip olan iki temel ayağını oluşturur. Bunların hepsi birlikte yürür. Bir yerde birisi öne çıkar, ama her zaman birbirlerinin hazırlayıcısı ve tamamlayıcısı olarak rollerini oynarlar. Özellikle psikolojik savaş dediğimiz olgu, hem darbelerin hem de özel harekâtların hazırlayıcı ve tamamlayıcısıdır. Diğerleri için de bu geçerlidir. Özel harekât geliştirildiğinde psikolojik savaş da geliştirilir. Darbeler gerçekleştirildiğinde psikolojik savaş da yürütülür. Yani özel savaşın bu üç saç ayağı hem birbirinin hazırlayıcısı hem de birbirinin tamamlayıcısı olarak rollerini oynar. Birbirlerine karşı ya da biri diğerinin yerine geçen veya biri diğerinin alternatifi değildir. Hem hazırlayıcıları hem de tamamlayıcılarıdır. Psikolojik savaş için bu çok daha fazla geçerlidir.
Dünya üzerindeki çıkar çatışmalarının tarihi çok eskilere kadar gider. Başlangıçta kabile savaşları, sonra bölgesel savaşlara dönüşen mücadeleler, 1900’lü yıllardan sonra bir “dünya savaşı” haline dönüşmüştür. Rekabet ve çıkar çatışmalarının sebep olduğu bu savaşlar, büyük maddi ve manevi kayıplara neden olarak, ülke ekonomilerine büyük zararlar vermiştir. Kayıplar göz önüne alındığında galip ve mağlup diye bir değerlendirme yapmak objektif ölçüler içerisinde mümkün görünmemektedir.
1950’li yıllardan sonra büyük çaplı sıcak savaşlara rastlanılmakla birlikte ideolojiler arası savaş çağı olarak tarihe geçen 20. yüzyılda, sıcak savaşların olumsuz sonuçları devletleri barış içinde savaş denilebilecek bir mücadele tarzı olan psikolojik harekât faaliyetlerine yöneltmiştir.
Kitle iletişim teknolojilerinin baş döndürücü bir hızla geliştiği dünyamızda, psikolojik harekât faaliyetleri profesyonel uzmanlar vasıtasıyla geliştirilerek etkili ve yaygın bir silah olarak kullanılmaktadır. Psikolojik savaş için yapılan bir tanım vardır. Toplumun, hedef kitlenin ya da hasımın bilincine akarak onun duygusuna, düşüncesine, eylemine yön verebilme mücadelesidir. Eğer onun duygusuna, düşüncesine akabiliyorsa, kimi hasım ve hedef olarak belirliyor ve onun eylemini yönlendirebiliyorsa orada psikolojik savaş da amacına ulaşmış demektir.
Bu konuda psikolojik savaşı en kapsamlı yürüten ve en tecrübeli olan Amerikan Savunma Bakanlığı tarafından yapılan bir tanım bulunmaktadır. Orada yapılan tanımda psikolojik sava için; “Planlanmış psikolojik operasyon; yabancı hükümetlere, organizasyonlara, gruplara ve kişilere yönelik olarak yapılan ve onların hislerini, güdülerini, objektif muhakeme yeteneklerini, davranışlarını etkilemek için seçilmiş bilgi ve delillerin söz konusu objelere taşınması (verilmesi, sindirilmesi, kabul ettirilmesi) için düzenlenmiş operasyonlardır.” denilmektedir.
Bu tarifte esas olarak beyinlere yönelik olarak yapılan bir operasyon söz konusudur. Buna “beyinleri teslim alma sanatı” denilir. Politik açıdan beyinler teslim alındı mı, toplumsal ruh teslim alınmış demektir. Bir toplumun fertleri toplumsal ruhlarını kaybettiler mi iş bitmiş demektir. İşte, tarih içinde birçok nedenden dolayı her şeylerini kaybetmiş olan Kürt halkının unutmaması ve iyice anlaması gereken noktalardan biri budur. Bu ulusal demokratik ruhun muhafazası, demokratik ulus ve özgürlük için mücadele veren Kürt toplumu için hayati önemdedir. Türk Devleti bunu bildiğinden dolayı, tarih boyunca tüm yönleriyle bu zayıf noktaya, direnişin kaynağına yükleniyor.
Türk Devleti, bütün ideolojik aygıtlarını da kullanarak harekete geçmiş ve Kürt halkına karşı, stratejik psikolojik savaş yürütmektedir. Stratejik psikolojik savaşın diğer iki (taktik ve güçlendirici) psikolojik savaş türünden farkı, hedef kitlenin dolaysız olarak tümden düşman görülmesidir. Taktik psikolojik savaşta doğrudan doğruya düşman ilan edilen örgütlü güçler ve onun askeri birlikleri, yani gerilla hedeftedir. Bunların ruhları çökertilmeye çalışılır. Güçlendirici psikolojik savaşta ise Türk Devleti kendi öz kitlesinin moralini yükseltmenin yollarını arar. Mesela, herhangi bir spor takımının ya da sporcunun başarısı, uluslararası alanda sanat etkinliklerinde biraz başarı, enflasyonun düşme eğilimi, Ankara’ya ya da birçok ülkeye yapılan önemli iç-dış ziyaretler ve yapılan antlaşmalar, Türkiye’yi övücü beyanatlar, eğitim-sağlık ve ekonomik açıdan ortaya çıkan gelişme vb bunların tümü psikolojik savaş malzemesidir ve Türk kitlesinin moralini yükseltmek için kullanılır.
Psikolojik savaşta hedefler çok geniştir. Sadece bir hedefe yönelik değildir. Psikolojik savaşla belirlenen hedefler bir yandan hasım ilan edilen güçler olurken, diğer yandan da tarafsız güçlerdir. Öbür tarafta da kendileri için dost gördükleri güçlerdir. O nedenle psikolojik savaş, toplumun hepsine karşı yürütülür. Toplumun içindeki bireylere varıncaya kadar da kapsamlı bir şekilde ele alınır. Bütün toplumsal sınıf ve tabakalara karşı yürütülür; kültürel, dinsel, inançsal, ulusal topluluklara karşı da yürütülür. Bu anlamda psikolojik savaşın hedefleri çok geniştir. Her zaman hedeflerine uygun yönelim içerisinde olur.
Örneğin: Herhangi bir gücü, kesimi ya da toplumu, hasım olarak ilan etmiştir. Hasım güçlere karşı psikolojik savaş hangi amaçla yürütülür? Hasmın iradesini teslim almaya yönelik bir amaçla yürütülür. Hasım güçler ezilir veya hasmın kafasında kuşkular yaratılarak inancı kırılır ya da hasmını geri çekilmek, teslim olmak zorunda bırakarak başarıya ulaşmak ister. Hasım teslim olduğu zaman onun bir parçası ya da yönlendirdiği bir güç haline gelecektir. Eğer hasım olarak gördüğü güç, bağımsız düşünce üretemez hale gelmişse; doğal olarak psikolojik savaş da amacına ulaşmış olacaktır. Yine hasmının kafasında bir kuşku yaratmışsa orada psikolojik savaş amacına ulaşmış demektir. Psikolojik savaşı yürütenler, daha çok cepheden yürütülen savaşla sonuç elde edemeyeceklerini anladıklarında bu yönteme başvururlar. Çünkü direkt saldırdıklarında veya üzerine direkt yöneldiklerinde, eğer ezemezlerse çok güçlü bir karşı koyuşun ve direncin gelişmesine neden olurlar. Bunu gördüklerinden, halk arasında denildiği gibi ”Dimyat’a pirince giderken, evdeki bulgurdan olurlar”. Bu noktada daha bilinçli bir yöntem olarak kullandıkları yöntem, hasımın kafasında kuşku yaratmaktır. Hasmın kendine olan güvenini sarsmak ve onun yanlış hareket etmesini sağlamaktır. Eğer karşı güç, üzerine saldırıyorsa ve belirli bir süre mücadele etmişse; o süre içerisinde istediği hedefe ulaşamamışsa; acaba doğru mu yapıyorum diye yoğunlaşmaya başlar. Bir kere ‘yaptıklarım, düşündüklerim doğru mu?’ diye düşünmeye başladığından itibaren o zamana kadarki savunduğu düşüncelerden uzaklaşma eğilimi içerisinde olur ve o düşüncelerin yerini alacak başka düşünceleri bulma arayışı içerisine girer. Bu da o andan itibaren onun, kendi kendisine yabancılaşması sürecini başlatır. Özellikle uzun süren mücadelelerde ya da yoğun saldırılar karşısında gücün kırılmaya başladığı anlarda, bu tür durumlar çokça yaşanmıştır. Öyle ki kişilerin kafasında oluşmaya başlayan bu düşünce giderek örgütlerin ideolojik doğrultuları haline gelmiştir. Örgütlerin ideolojik doğrultuları haline geldiği andan itibaren o güne kadar düşmana karşı mücadele eden o örgütler, o sistemin içinde düşmanın yedeği durumuna düşmekten kurtulamamışlardır. Bu, tehlikeli bir durumdur. Hem kişiler düzeyinde hem de örgütler hareketler ve partiler düzeyinde bir tehlike yaratır. Bu anlamda düşüncede oluşturulacak olan şüphe ve kuşku, psikolojik savaş yürütücüleri açısından önemle ele alınan bir husus olarak ele alınmaktadır.
Dikkat edilirse tanrıya karşı ilk başkaldırı, hangi soru sorularak başlamıştır? Sorula bu sorunun ne anlama geldiği düşünsel olarak da çoğu kez tartışma konusu olmuştur. “Tanrım neden?” sorusu sorulduğunda tanrıya ilk başkaldırı gerçekleşmiş olmaktadır. ‘Neden’ sorusunun sorulması aslında cinin şişeden çıkma halidir. Psikolojik savaşı yürütenler, hasmın kafasında kuşku yaratmaya başladıkları andan itibaren; hasım olarak gördüklerini, kendileri için tehlike olmaktan çıkarmaya başlamış olurlar. Yani cin artık şişeden çıkmıştır. Psikolojik savaşın, hasım karşısında amaçlarını gerçekleştirirken, yaptıklarının en önemli nedenlerinden bir tanesi budur. Psikolojik savaşta, hasım olarak belirlenenin iradesi teslim alınmaya çalışılırken; aynı zamanda onun kafasında kuşku, endişe, kaygı ve tasa yaratılmak hedeflenmektedir. Bunlar yaratıldığı zaman, hasma karşı yürütülen psikolojik savaş başarıya ulaşmış demektir.
Hasma karşı bu biçimde yürütülen psikolojik savaş, sadece düşünsel alanda yapılan propagandalarla gerçekleştirilmez. Psikolojik savaş, eşittir propaganda savaşları dersek yanılırız. Çünkü propaganda psikolojik savaşın sadece bir boyutudur. Nelerin propagandası yapılır? Eylemin, örgütün, yaşamın propagandası yapılır. Çünkü bunlar somut olgulardır. Yani söylem dışında var olan olgulardır. O nedenle düşman, hasım güç olarak ilan ettiklerine karşı psikolojik savaşı yürütürken tüm bahsettiğimiz alanlarda da saldırıya geçer. Yapmış olduğu bir eylem maddi ve askeri anlamda somut bir hedef doğrultusunda gerçekleştirilebilir. O şekilde sonuç da elde edebilirler. Ama yapılan eylemin çok daha büyük etkisi psikolojik amaçlıdır. Türk devleti, gerçekleştirdiği hava saldırılarıyla, havan toplarıyla vb. sadece bize karşı fiilen bir savaş mı yürütüyor? Kendisi şu şekilde belirtiyor: “Ben, bu saldırılarla onların alt yapı tesislerini bozmak ve hazırlık yapmalarını engellemek istiyorum.” Bunun anlamı, “ben bu saldırılarla bunlar üzerinde bir psikolojik savaş yürütüyorum.” Düşman saldırdıkça biz savunma pozisyonuna geçiyoruz. Bahara yönelik yapmamız gereken hazırlıkları yapmıyoruz. İçimizde inancını yitirmiş, kafasında kararsızlık ve kuşku duyanlar varsa, o saldırılarla o tip kişiliklerin saflarımızdan kaçmasına neden oluyor.
Düşman, etkisi sadece fiziki, fiili anlamda bir askeri saldırıdan daha çok psikolojik anlamda bir savaş yürütüyor. Bu örgütlenme boyutuyla da böyledir. Eğer bir örgüt gelişiyor, başarılı oluyorsa bunun kadrolarda ve toplumda yaratacağı psikolojik etki güvendir, güç vermedir, izlemedir ve onun çok güçlü bir şekilde harekete geçmesini sağlamadır. Onu güçlendirip, düşmanı zayıflatmadır. Örgütün güçlülüğü, büyüklüğü ve tutarlılığı beraberinde toplum psikolojisi üzerinde bir güvenin gelişmesini sağlarken, daha büyük gelişmelerin de önünü açıyor. Yaşam boyutu açısından bakarsak da öyledir. Düzenli yaşam, disiplin ve tutarlılık toplumun psikolojisini büyük oranda etkiliyor. Çünkü yaşamda bozukluk, tutarsızlık ve sahte gündemler o hedefin sadece örgüt olmasını olumsuz açıdan etkilemekle kalmıyor ve onun psikolojisini de bozuyor. O ortamda git-gel psikolojisi oluşurken, davranışta tutarsızlıklar başlıyor. Bir şeyi, kimin niçin yaptığına dair belirsizlikler oluşuyor. Sahte gündemler, gücün ve enerjinin çok farklı şekilde kullanılmasına neden oluyor. Öylesi yaşamın ve disiplinin bozulduğu koşullarda bir bütün olarak toplumun da psikolojisi bozuluyor.
Psikoloji nedir, neyi inceler? Davranış bilimidir ve davranışı inceler. Eğer toplumun davranışı üzerinde bir istikrarsızlık oluşmuşsa, orada psikolojik savaş amacına ulaşmış olur. O açıdan biz psikolojik savaşı sadece propaganda alanında yürütülen bir savaş olarak görmeyelim. Askeri, örgütsel, yaşamın her alanında sürdürülen mücadelenin sonuçları ya da bu alanlarda mücadele karşısında düşmanın yapmış olduğu saldırılarının sonuçları olarak görmemiz gerekiyor. Demek ki; psikolojik savaş, hasma karşı yöneltildiğinde bu şekilde hedefler içeriyor.
Psikolojik savaşın bir de tarafsız kitlelere karşı ya da tarafsız-ortada bulunan kesimlere karşı yönelimi vardır. İki temel karşıt gücün yer aldığı savaşlarda, ortada bulunanların sayısı azımsanmayacak düzeydedir. Hatta bazı süreçlerde, bu ortada duranların tutumu savaşların kaderini belirler. Eğer savaşın tarafları, bu ortada bulunanları kendi saflarına çekmeyi başarabilirlerse savaşı kazanabilirler. Bizim bugün yaşadığımız en temel sorunlardan birisi de budur. PKK savaşan bir taraftır. Türk Devleti de savaşan bir taraftır. Türk Devleti savaşan bir taraf olarak kendini militanlaştırmıştır. PKK de militanlaşmıştır. Bunun dışında, savaşın içinde doğrudan olmamakla beraber kendisini devlete ya da bize karşı mesafeli tutan, zaman zaman PKK’ye ya da devlete karşı yakınlaşan kesimler de vardır. Bu kesimlerin tutumu önemlidir. Eğer PKK, bu kesimleri yanına alırsa Türk Devleti’ne yaptıramayacağımız bir şey kalmaz. Ama Türk Devleti bu kesimleri yanına alırsa, biz de hızla marjinalleşmeye doğru gideriz. Bunun için, ortada tarafsız olarak bulunan ve kim güçse ondan yana tavır koyabilecek duruma gelen bir kesim üzerinde mücadele yürütülür. Psikolojik savaşın bir amacı da budur. Yani psikolojik savaş bir yönüyle de bu tarafsız, ortada duran kesimleri etkileyerek kendi tarafına çekme mücadelesidir. Yani ortada bulunan bu kesimleri kendi taraftarı haline getirmektir. Bunu, karşıt gücün, ortada tarafsız kalanların da karşıtı olduğunu ve kendisinin ise ortada bulunanlarla veya tarafsız olanlarla ortak değerlerde ve noktalarda buluştuğunun propagandasını yaparak, örgütlenmesini ve ilişkisini geliştirerek yapıyor. Onu yaptığında da psikolojik savaşını gerçek amacına ulaştırmış oluyor.
Devrimci partiler aynı zamanda bir propaganda partileridir. Biz propaganda ve örgütlenmelerimizi yaparken mutlaka bu gerçeği düşünmek zorundayız. Orta ve ara kesimleri karşına alırsan, kendini daha mücadelenin başında marjinalleştirmiş olursun. O açıdan bunlar, en hassas politikaların geliştirilmesi gereken bir kesimdir. Bu durum, gerçek psikolojik savaş yürütücülerini de buna göre bir yaklaşım içerisine girmeye yöneltiyor. Orta ve ara kesimleri yanına alarak etkilemek istiyor. Böylelikle onları da kendi özel savaşlarının bir parçası haline getirmek istiyor.
Psikolojik savaşın üçüncü bir hedefi ise kendine dost gördüklerini sürekli yanında tutma eğilimidir. Kendisinin yanında tutma hedefiyle hareket eder. Yine geliştirdiği saldırılar, politikalar ve herhangi bir yönelim içine girmişse, dost olarak gördüklerini yanında görmek ister. Burada psikolojik olarak yürüttüğü savaş, dost olarak gördüklerini hep bu konumda tutma mücadelesidir. Bu daha çok uluslararası alanda sürdürülür. Örneğin, Türkiye’nin dostu İsrail ya da Amerika ise, Türkiye bu iki devleti hep yanında görmek ister. Yine İsrail ve Amerika’nın PKK’yi düşman görmesini ve ona karşı mücadele etmesini ister. Türkiye bir saldırıda bulunduğu zaman, Türkiye’ye hak vermesini ister. Hep bu konumda ve uluslararası alanda dost olarak gördüklerini kendi yanına çeken, açık tavır almaya zorlayan bir propaganda ve savaş biçimi de psikolojik savaşın üçüncü hedefini oluşturuyor.
Bunların hepsi psikolojik savaşı anlatmaya yetmiyor. Çünkü psikolojik savaşın hem savaşan güçleri hem de bir bütün olarak toplumu bu savaşa hazırlaması vardır. Toplumu bu savaşı yürütülebilir hale getirmesi vardır. Psikolojik savaşın, savaşan güçleri ve toplumu hazırlama gibi bir görevi vardır. Sadece hasım ya da hedefteki güçlere karşı değil aynı zamanda savaşan güçleri de buna hazırlama görevi vardır. O amaçla da psikolojik savaş yürütülür. Kendi savaşan güçlerini psikolojik olarak savaşa hazırlayabilmesi için ilk önce onda üstünlük duygusunu yaratmayı hedefler. Bu üstünlük duygusu nedir? Kime karşı mücadele ediyorsa onun zayıf ve küçük olduğunu “bir sinek gibi ezilebileceğini” kafasında düşünce olarak şekillendirir. Artık ona kendisini inandırır, ama bunu yaparken de kendisini çok güçlü, büyük idealleri ve amaçları olduğunu sanacak hale getirir. Bu anlamda abartılı, kof bir büyümeyi sağlayan bir şekilleniş yaratır. Bunu yaratırken de kendisini motive edecek ideolojik tasarımları da kullanır. Milliyetçilik daha çok bunların başvurdukları ideoloji haline gelir. Buradaki milliyetçilik de, aslında yaratılmaya çalışılan üstün ve güçlü olma yaklaşımının bir parçasıdır. Çünkü milliyetçi olduğu zaman, kendisini diğer milletlerden, topluluklardan üstün ve güçlü görür. Böylece kendisini güçlü, kuvvetli, kudretli ve her şeye gücü yeten olarak varsayar. Bunu güçlendirmek için tarihi, toplum yaşamını hep buna uyarlayacak şekilde yoruma tabi tutar. Tarihte büyük kahramanlıklar yaptıklarını söyler. Tarihteki büyük gelişmeleri kendilerinin sağladıklarını anlatırlar. Kendi gibileri olmazsa, toplumun bir hiç olduğunu varsayarlar. Onun psikolojik olarak şekillendirilmesi bunu emreder. Psikolojik olarak bu şekilleniş sağlanırken de ona uygun şekilde yaşam koşulları hazırlanır. Onu güçlü, heybetli gösterecek yaşam koşulları hazırlanarak, ona göre giyim kuşam ve araçla donatılır. Normal olan kırmızı elbise giyiniyorsa, o mavi elbise giyer. Normal olan dipçikli silah kullanıyorsa, dipçiksiz silah kullanır. Yani giyimiyle, kuşamıyla, silahıyla, yaşamıyla kısaca her şeyiyle kendisini değerlerinden farklı görebilecek bir ortam içerisinde şekillendirilir. Ona uygun şekilde savaşa sürülürler.
Toplumun psikolojik anlamda özel savaşa hazırlanması ise, artık toplumun her şeyiyle bir sürü haline getirilmesini anlatır. Sürü psikolojisi denilen olgu budur. İstenildiği yere sürüklenen, istenildiği gibi harekete geçirilen bir toplum yaratma gerçekliğidir. Bunu, yürütülen savaştan sorumlu olanlar, özel savaşı yürüten güçler değil de, özel savaşın karşısında yer alan güçlermiş gibi topluma göstererek gerçekleştirir. Yani sorumlu özel savaş değil, özel savaşın saldırdıklarıdır biçiminde toplumda bir yanılsamaya götürür. Bu yanılsama toplumda bir kanıksamaya dönüştüğünde, artık toplum nezdinde suçlu olan, özel savaşa karşı olanlardır. Özel savaşa karşı olanlar olmazsa, sanki özel savaş olmayacakmış gibi bir yaklaşım ortaya çıkar. Bu da beraberinde özel savaş rejiminin, özel savaş yürüten güçlerin desteklenmesini getirir. Bu giderek bir amaçla bütünleştirilir.
Nedir bu amaç? Ülke anarşi ve teröre maruz bırakılıyor. Anarşi ve terör ortamına sürükleniyor. Öyleyse buna karşı olmak için özel savaş yürütenleri desteklemek gerekir. Anarşi ve terörü yaratanlar dış mihrakların desteğini alıyor, amaçları ülkeyi bölmektir. Öyleyse dış güçlere karşı olmak için, ülkenin bütünlüğünü sağlamak için özel savaş rejimini desteklemek gerekir. Böylesi amaçlar ortaya koyuyor ve bu amaçlar da ideolojilerle tamamlanıyor. Bunlar kimi zaman milliyetçilik ideolojisi, kimi zaman da dincilik oluyor. Ülkenin birliği ve bütünlüğü için, milliyetçilik ve vatanseverlik duygusunun yanında, eğer ülkede dinsel bir kümelenme varsa, dini anlamda yani Hıristiyanlık, Müslümanlık ya da Yahudilik içinde farklı mezhepten bir bölüm ya da farklı bir topluluk varsa, onun adıyla anılan bir ideolojik söylem oluşturulur. Bunlar birleştirildiği zaman toplum en çirkin, en kanlı savaşlara ortak edilmiş oluyor. Böylece bu kirli savaşlar, sürüleştirilmiş kitlelere dayandırılarak yürütülür hale getirilmiş olur.
Psikolojik savaşın bu anlamda hem kendi savaşan güçlerini, hem de toplumu buna hazırladığını unutmamamız gerekir. Bunu yaparken hem bireyi, hem toplumu ona göre şekillendiriyor. Aslında psikolojik savaş, özel savaşın her koşulda sürdürülmesini vaat ediyor. Eğer birey ve toplum özel savaşa hazır hale getirilmezse, özel savaş sürdürülebilir mi? O nedenle bireyin, toplumun özel savaşı, özel savaşın bir dişlisi haline gelerek yürütebilmesi için psikolojik anlamda fethedilmesi gerekiyor. Düşünsel anlamda topluma özel savaş ideolojisi verildiğinde, yani özel savaş toplumu ve bireyi yönlendirmeye başladığında, artık orada psikolojik savaş amacına ulaşmış oluyor.
Yine psikolojik savaşı günümüzle sınırlayarak açımlamak yeterli olmaz. Tarihten günümüze kadar yürütülen savaşların, toplum üzerinde etkili olma yanı vardır. Onları da psikolojik harekât kapsamında yürütülen mücadele olarak değerlendirebiliriz. O açıdan köklerini, tarihin derinliklerinden alıyor. O nedenle özel savaş ABD tarafından icat edilmemiştir. Önceki süreçlerde yaşanan egemenlikli ilişkilerin, egemenliği sürdürmek için geliştirilen savaşların, iktidar ilişkilerinin İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra değişen dünya koşullarına göre ABD tarafından uyarlanmasını ifade ediyor. Mesela ABD’nin geliştirdiği psikolojik savaş var. Bunu ABD bulup ortaya çıkarmıyor, ondan önce Almanya’da Hitler döneminde stratejik bir düzeyde ele alınıyor. Hitler’in propaganda bakanı var, Göbbels. Çok gelişkin bir şekilde psikolojik savaş yürütüyor. Alman halkını, Yahudilere karşı düşman haline getiriyor ve Alman halkının bir ordu halinde savaşa girmesini sağlıyor. Bundan daha büyük bir psikolojik harekât olabilir mi? Türkiye’de, Osmanlı döneminde gelişen yeraltı örgütleri var( öncesine dayanan örnekler de var). Osmanlıda gelişen Teşkilat-ı Mahsusa adında özel bir örgütlenme vardır. Teşkilat-ı Mahsusa toplum içinde gizli faaliyet yürüten ama devletin çıkarları için devlet tarafından oluşturulan bir örgütlenmedir. Teşkilat-ı Mahsusa adam kaçırıyor, hapishane kaçkınlarından ordu oluşturuyor. Dünyanın her tarafında, Türklerin bulundukları yerlerde örgütlenmelere giderek geniş faaliyet sürdürüyor.
Devlet içinde ‘derin devlet’ dediğimiz, ordu içinde ‘Derin NATO’ dediğimiz ‘Gladyo’lar da bunları yapıyor. İşte ABD tüm bunları alıyor, sentezliyor ve kapitalizmin jandarmalığını üstlendiği koşullarda bunun geliştirici-yürütücü rolünü oynuyor
Psikolojik savaşa ilişkin bu belirtiklerimizle birlikte nüans farkı varmış gibi görülen psikolojik harekâtla arasında olan ince farka da burada kısaca değinmekte yarar var.
Psikolojik Harekât Nedir?
Çoğu kez, psikolojik harekât terimi ile psikolojik savaş terimi birbirine karıştırılmaktadır. Özde bu terimlerin anlamı aynı olmakla birlikte psikolojik savaş, uygulama alanı olarak psikolojik harekâtı da kapsamaktadır. Bu çerçevede, düşman olarak belirlenen güç ya da güçlerin tüm boyutlarını(sosyal, siyasal, ahlaki, askeri, kültürel, ekonomik, örgütsel, vb.) kapsayacak şekilde yürütülen faaliyetler psikolojik savaş olarak ifade edilebilir. Yürütülen bir psikolojik savaş, toplumsal güçlerden yalnızca birini kapsıyorsa psikolojik harekât olarak tanımlanabilir. Bu anlamda psikolojik savaşın stratejik olma özelliğine karşı, psikolojik harekâtın bu stratejiye uygun belirlenen hedefe yönelimi söz konusudur.
Psikolojik harekât, hiçbir teorisyenin, düşünürün icat ettiği bir faaliyet şekli değildir. İnsanlık tarihi kadar eski olan bu faaliyet şekli ilk olarak insanlar arası anlaşmazlıkların çözümünde hilenin kullanılması ve büyücülük faaliyetleri ile ortaya çıkmıştır. Hile ve büyücülük faaliyetleri ne denli ilkel olsa da modern psikolojik harekât faaliyetlerinin atası sayılabilir.
Bununla beraber, psikolojik harekât terimi oldukça yeni ve çoğu zaman üzerinde tartışmaların sürdürüldüğü, sınırları kesin hatlarla çizilmemiş bir konudur. Bütün bu tartışmalara rağmen kullanılan teknik ve taktikleri ile de belli bir doktrin ve esaslara sahiptir.
Psikolojik harekât, hedef birey, grup ve toplumların tutum ve davranışlarını etkilemek suretiyle düşünce, duygu ve davranışlara etki yapmaya yönelik faaliyetlerdir.
Psikolojik harekât faaliyetleri bir toplumu toplum yapan ekonomik, sosyal, kültürel, ahlaki, siyasi, askeri ve psikolojik her türlü değeri hedef alabilmektedir. Bu faaliyetlerin en tehlikelisi de, bir toplumun kültür-ahlak değerlerine sızarak toplumsal erozyona neden olmasıdır. Bilindiği gibi toplumları ayakta tutan öz kaynakların tamamı kültürden beslenmektedir. Bu bağlamda bir toplumu yok edebilmenin en kestirme yolu onun kültür değerlerine sızarak tahrip etmektir.
Kısacası, hangi görüş ve düşüncede olursa olsun hasım güçler tarafından yürütülen psikolojik harekâta hedef olmayan fert ve grup mevcut değildir. Ancak işlenen temalar, kullanılan kitle iletişim araçları ve izlenen yöntemler her hedef grup için toplumsal ahlaki-kültürel örgülerin çözülmesi ve birlik ruhunun tahrip edilmesidir.
Türk Devleti’nin topyekûn bir şekilde Kürt halkına karşı yürüttüğü savaşımın en karmaşık ve dolayısıyla anlaşılmaz alanı olan psikolojik savaş alanı ve bu temelde geliştirilen psikolojik harekâttır. Onun için eğer psikolojik savaşı doğru anlamamışsak, psikolojik harekâtı da doğru anlayamaz ve her an düşman güçlerin oyununa gelebiliriz. Psikolojik savaş, bir sıcak savaşı kazanmak için veya şu anda yaşadığımız kriz anında bir davayı savaşsız kabul ettirmek için en etkili politik araçtır. O halde bu alanı çok iyi bilmek gerekiyor.
Stratejik psikolojik savaş kapsamında psikolojik bir harekât yürüten Türk Devleti, hedef olarak belirlediği; mahalli olanından geneline kadar, tüm kilit isimleri karalamak, böylece onların etkinliklerini yok etmek için olağanüstü çaba harcar. İftira, karalama, yoz kişilikleri ön plana çıkarma, bu savaşımda önemli bir yer tutar. Ayrıca bu mahalli veya genel önderleri satın alma veya tehdit yoluyla kendi saflarına çekme ciddiyetle ve sabırla uygulanır. Hapse düşen veya gözaltına alınan herkese işbirliği teklifi götürmeleri boşuna değildir. DTP üzerinde yapılan çeşitli hesaplar ve baskı ile kuşatma altına alınmak istenmesi bu savaş kapsamı içinde ele alınmalıdır. Türk Devleti, ayrıca her türlü karşı yayın organlarına sızarak, ince bir taktikle, insanları birbirine düşürür; bazen birinin bazen de diğerinin tarafını tutarak enerjinin iç mücadelede tüketilmesi için elinden geleni yapar.
Bu yaklaşım asıl olarak da kaynağını sömürgeci zihniyetten ve egemen güçlerin sömürge ülkelerde uyguladığı toplumsal psikolojiye dayanarak sömürge halkları küçük düşürme, ucube gösterme, geri ve aşağılık bir varlık olarak lanse etme arayışından almaktadır. Fransızlar’da Cezayir’de uyguladığı psikolojik harekâtta benzeri bir yaklaşım geliştirmişlerdir. Fransızlar, Cezayir toplumunu beyazlar karşısında görgüsüz, ilkel, cahil gibi aşağılayıcı nitelemelerle ötekileştirmişler ve egemen ulus karşısında iradesizleşmesini, özgüven yitimini yaşamasını amaçlayarak ruhsal kırılmaya uğratmaya çalışmışlardır. Kürdistan’da Türk egemenlerinin genelde Kürt ulusuna özelde de onun öncü gücü Özgürlük Hareketine karşı geliştirdiği toplumsal psikolojik harekât ise Fransız örneğini katbe kat aşan bir düzeydedir. Kürt toplumunu ilkel, çağdışı kalmış bir topluluk olarak lanse ederek kendi kitlesine (Türk) aşağılanması gereken bir varlık olarak göstermiştir. Yine toplumsal yaşam içinde Kürtleri asi-avare bir topluluk olarak ta göstererek uygarlıktan uzak kavgacı nitelemesini de yaparak kendi tabanına “kötü topluluk, kötü bireyler” biçiminde önemli oranda algılatarak zihinlerine kazımıştır. İlkeliği çağrıştıran kavramlarla yaşamın her alanında Kürdü kötü gösterme psikolojik harekâtın genelleştirmesi amacını taşımıştır. Özelde ise özgürlük harekâtı ve özgürlük savaşçıları için 30 yıl içerisinde en geri, vahşi nitelemelerle bu yaklaşımını sürdürmüştür. Kürt özgürlük güçlerine; şaki, terörist, barbar, bölücü türündeki vb. nitelemeleri bu konuda birkaç örnektir. Kürdün en masum siyasal eylem, aktivitesinin bile, bu kavramlarla dile getirilmesi tamamen psikolojik harekât kapsamında geliştirilmektedir.
Özelikle de önder Apo’nun esaretinden sonra psikolojik harekât çok daha kapsamlı ve planlı bir şekilde uygulanmaya konulmuştur.
Türk özel savaş kurmayları Önde Apo’nun esaretini Kürt Özgürlük Hareketinin stratejik bir yenilgisi olarak ele almış ve bunu da bir kök kazıma harekâtına dönüştürmek istemiştir. Bu kök kazıma harekâtını da sadece askeri boyutuyla değil, psikolojik savaş kapsamında sürdürmeyi kendisine esas almıştır. Bu süreçten sonra Kürt toplumu ve özgürlük hareketi kendi içerisinde bir ayrıştırmaya tabi tutulmuş ve ona göre de bir politika uygulamaya konulmuştur.
Uygulanmaya konulan bu politika bir psikolojik harekât biçiminde yürütülmektedir. Buna göre Kürt toplumu yenilmiş ve umutlarını yitirmiş bir toplum olarak ele alınmakta ve bu temelde de yeni bir şekillenmeye tabi tutulmak istenmektedir. TV kanalarında yaygınca Kürtleri ele alan dizi filimlerin yayınlanması, 2000’ler öncesinde Kürdistan da adeta silinmiş olan siyasal, eğitsel kültürel vb. kurumlara yeniden canlılık kazandırılması gündeme getirilmiştir. Adeta bununla Kürdistan yeniden bir işgale başlanılmıştır. Psikolojik harekâtın belirlenen hedefe her cepheden tüm imkân ve araçları kullanarak harekete geçmesinin sonucu olan bu yönelimin bir parçası olarak toplum bireylerine varıncaya kadar özel uzmanlarınca saptanmış saldırıların hedefi haline getirilmiştir. Aynı şekilde Kürt özgürlük güçleri de kendi içlerinde sınıflandırılarak özel yönelimler tabi tutulmuştur. PKK’nin yönetim ve kadroların bir birinden ayrıştırılması tarftarlarının ise farklı bir statüde ele alınması bu çerçevede gelişmiştir. O süreçte PKK yönetim kadrolarının rencide edici, itibarlarını sarsıcı bildiriler ve karikatürler uçaklardan Medya Savunma Alanlarına üzerine atılmaya başlanılmış, kurulan Güven Radyosunda özel yayın yayınlar yapılmaya başlanılmıştır. Bu radio yayınlarıyla kadronun kafa ve düşünce yapısının muğlaklaştırılması, güven yitimine uğratılarak kararsız kılınması, şüphe ve kuşkunun geliştirilmesi ve ardından da kaçışların gerçekleştirilmesi hedeflenmiştir.
Psikolojik harekâtın en kapsamlı ve geniş tutulduğu alanlardan biride yasal demokratik siyasal zemin ve zindanlardan çıkan kadrolar olmuştur. Yasal demokratik siyasal zemin 2000 yıları sonrasında Kürt Özgürlük Mücadelesinin stratejik mücadele alanlarından biri olarak belirlenmesinin ardından böylesi bir yönelim gerçekleşmiştir. Bu yönelimin hedefinde yasal siyasal zeminin temel örgütlenmesi olarak kabul edilen örgütlenmeler bulunmuştur. Psikolojik harekâtın bu örgütlenmelere karşı saldırısı ise açık fili saldırıdan daha çok içine sızma, yanlış bilgilerle yönlendirme, iç karışıklık yaratarak güvensizlik geliştirme mücadele yerine didişmeyi geliştirme ve böylece zaman yitimine, enerji kaybına uğratma vb. biçimlerde gelişmiştir. Buda halk nezdinde ciddi bir güven kaybına neden olurken, sömürgecilerin çıkarlarına hizmet edebilecek sahte söylemler kullanan ajan örgütlenme ve kimler tarafından kurulduğu iyi bilinen tarikatları gelişimine kapıların aralanmasına imkân sunmuştur. Psikolojik harekâtın bir sonucu olarak gelişen böylesi bir ortamda zindandan çıkanlara yönelik saldırılarda bunun bir tamamlayıcı faktörü olarak geliştirilmiştir.
Zindanlar Kürt halk tarihinde ve direniş mücadelesinde saygın ve tartışmasız bir yere sahiptir. Psikolojik harekâtla yapılmaya çalışılanda son derece haklı olarak edinilen bu itibarın yok edilmesi olmuştur. Bunun içinde zindandan çıkanlar hedef alınmıştır. Zindandan çıkanların zaaflarının kullanılması, haklarında söylentilerin geliştirilmesi ve bir hedef haline getirilmiş olmaları da bunun bir sonucudur. En son 22 Temmuz 2007 genel seçimlerinde ve 29 Mart 2009 yerel seçimlerinde görüldüğü gibi psikolojik harekât bunlarla da sınırlı kalmamış AKP’nin her yönüyle iktidara getirilmesi, yasal demokratik siyaset zemininin Kürt özgürlük mücadelesine kapatılarak DTP’nin bitirilmesine yönelik olarak özel örgütler kurularak kapsamlı bir harekât yürütülmüştür. Bu harekât kapsamında oluşturulan özel örgütler tam bir psikolojik saldırı harekâtı yürütmüşlerdir. Bunlar sürekli olarak yasal, demokratik siyasal zemini sürekli kontrol altında tutmaya çalışmışlar ve bunun içinde ajanlar sızdırmaya ve işbirlikçiler oluşturmaya çalışmışlar ve istihbarat faaliyetleri yürütmüşlerdir. Tüm bunlar sonucunda edindikleri bilgiler sonucunda taktikler belirleyerek harekete geçmişlerdir. En son olarak devlet tarafından gerçekleştirilen KCK’ye yönelik saldırı sonucunda açılan mahkeme iddianamesinde ele alınan konular, dile getirilenler ve sunulan kanıtlara da bu kapsamda ele alınmışlardır. Böylece tüm yasal demokratik siyasal alan kontrol altına alınmaya çalışılmıştır.
Psikolojik Savaşın Özel Savaş Kapsamında Stratejik Olarak Ele Alınarak Geliştirilmesi
Bunu açımlayıp bireye kadar indirgemekte yarar vardır.
Özel savaş, stratejik olarak İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra ABD tarafından ele alınmış ve geliştirilmiştir. İkinci Paylaşım Savaşı sonrası ABD, artık kapitalizmin jandarmalığını üstlenmiştir. ABD, sömürgecilik mirasını devralmıştır. Özel savaş da, kapitalizme karşı duran kim varsa, onlara karşı yürütülen bir savaş olma özelliğiyle anılmaya başlanmıştır. Bu anlamda; hedefinde toplumun en küçük dokusuna varıncaya kadar kapsamı geniş olarak sürdürülen bir alana yayılan savaş olma özelliğine sahip kılınmıştır. O nedenledir ki dinsel, mezhepsel, etnik, kültürel, sınıfsal kesimler; kadın ve erkek olarak cinsler; toplum içerisindeki yaş grupları; ailede tek tek bireylere varıncaya kadar herkes, özel savaşın hedefi haline getirilmişlerdir. Bu çerçevede de toplum içinde, bireyler nezdinde sürdürülen özel ve psikolojik savaş; o bireyin, o toplumun seçeneğini, tercihini kapitalizmden yana yapması; kapitalizmin kendisine öngördüğü yaşamı benimsemesi ve kendisine o yaşam dışında bir yaşam seçeneği bırakmaması anlamına gelir. Bireyin bu anlamda kapitalist sistemi yaşayan, onun alışkanlıklarını yaşamının amacı haline getiren bir duruş sahibi olması; buralarda toplum ve kişilik nezdinde özel savaşın başarı kazanması demektir. Önderlik bu duruma; “İnsanın maymunlaştırılması” diyor. Ve kapitalizme karşı mücadelenin ne anlama geldiğini anlatırken de “En onurlu savaş insanın hayvanlaşmaya karşı insanlık onurunu koruma savaşıdır” demektedir. Önderliği böyle bir tanım yapmaya ve değerlendirmeye götüren özel savaş gerçekliği işte budur. Kapitalizmin birey ve topluma karşı yürüttüğü özel savaşın, neden olduğu tahribatlara karşı insanın insan olarak, toplumun toplum olarak var olma savaşını anlattığı için Önderlik öylesi bir belirlemede bulunuyor. Bunun içindir ki, özel savaşı ele aldığımız zaman, sadece stratejik anlamda ele alınan, uygulanan değil; aynı zamanda bir bütün olarak topluma ve bireye karşı yürütülen bir savaş olarak görmek ve değerlendirmek durumundayız.
Özel savaşın toplum ve birey üzerinde en fazla etkili olmasını sağlayan da psikolojik savaştır. Psikolojik savaş toplumu ve bireyi öyle bir noktaya getiriyor ki, artık toplum ve bireyin yapmış olduğu her şey kapitalizmin ön gördükleri doğrultusunda gelişiyor. Yapılan her şey kapitalizmin çıkarlarına güç ve destek veren bir davranış haline geliyor. Özel savaşın toplum üzerine ve kişilikte yarattığı sonuçlardır bunlar.
Doğal toplum özellikleriyle, egemenlikli-devletçi uygarlık özellikleri, tarihsel olarak bir çatışma halindedir. Doğal toplum özellikleri, toplumu komünal demokratik değerlerle bütünleştirirken insanlığı, erdemli yaşamla buluşturmaya götürüyor. Bunun karşısında egemenlikli sınıflı, devletçi uygarlık özellikleri ise, insanı var eden temel özelliklere karşı savaşarak hayvanlaşmaya götürüyor. Kapitalizmin kişilikte, toplumda yürütüp sonuç aldığı özel savaş insanda da, toplumda da hayvanlaşmayı yaratmaktan başka bir amaç taşımıyor. İnsan komünal-demokratik değerlerden ne kadar uzaklaşırsa, o kadar fazla egemenlikli, devletçi-sınıflı toplum özellikleriyle buluşuyor. Bu da sınıflı uygarlığın en gelişmiş biçimiyle, kapitalist özelliklerin kişiliklerdeki somutlaşmasıdır. Alışkanlıklar, ilgiler, kişilikteki yabancılaşma buna göre gelişiyor. Bunlar da psikolojik savaşla gerçekleştiriliyor. Bunun için, eğitim yaygın bir şekilde bu amaca hizmet eder hale getiriliyor. Toplumu düşünsel alanda etkilediği ölçüde, onun yansımasını sağlayacak tüm araçları, organları, imkânları kullanıyor. Basın yayını organları bu konuda çok etkili bir şekilde kullanılıyor. Birey kendi doğal özellikleri dışına çıkarılarak, kapitalizmin istediği şekilde olan, ona göre davranan bir birey haline getiriliyor. Bu çerçevede de kişinin beğeni ve güzellik ölçüleri ya da değer olarak kabul ettiği ölçüler kapitalist modernitenin isteğine uygun hale geldiği zaman, amaca ulaşılmış oluyor.
Toplum ve bireyin esas aldığı ölçüler doğal toplumun komünal demokratik özelliklerine göre mi, yoksa kapitalist sistemin ona verdiği ölçülere göre mi belirleniyor? Eğer kapitalizmin ona verdiği ölçüler temelinde belirleniyorsa, orada bireyde de toplumda da özel savaş etkili olmuş demektir. Veya toplum içerisinde onun dile getirdikleri, rağbet görüp ilgi uyandırıyorsa, demek ki orada özel savaş başarılı olmuştur. Mesela, moda neye göre belirleniyor? Zaman zaman bazı yiyeceklerin reklâmı yapılıyor. Bazen de bazı tüketim mallarının reklamı geri plana çekiliyor. Bazen hiç de ihtiyaç olmadığı halde, suni olarak kullanım malzemeleri yaratılıyor ve bunlar piyasaya sunuluyor. Piyasada da bu ürünler büyük ilgi görüyor. Bu, özel savaşın kişilere benimsetmiş olduğu, sözde ihtiyaçları karşılama biçimidir.
Ayrıca, kapitalizmin yönlendirmesiyle açığa çıkan kitlesel davranışlar da söz konusu olabilmektedir. Mesela, yer yer televizyonlarda karşılaşıyoruz. Bir dizi ya da herhangi bir programda bir davranış biçimi, bir mimik sıkça kullanılıyor. Bir bakıyorsun ki bu, giderek toplumu etkileyerek, herkesin yaptığı bir davranışa dönüşüyor. Yani toplum onu taklit etmeye başlıyor. Önderlik “Toplum için, maymunlaşma…” tanımını daha çok da bu tür durumlar için yapıyor. Yani kendisi olmaktan çıkan, kendisine ait olan ölçülere göre değil de kapitalist modernitenin kazandırdığı şekil ve biçimi kabul eden bir toplum gerçeğini kastediyor. Bu davranış ve biçim, yemeden-içmeden tutalım, davranışa, ilişkilere, alınan bütün yaşamsal ölçülere, değer olarak kabul edilen ilkelere varıncaya kadar geniş bir alanı kapsıyor. Toplum, özellikle de bu tür şeylere son derece açık hale getiriliyor.
Şu yanılgıyı biz çoğu defa yaşadık. İki binli yıllara girerken, iki binli yılların ‘barış ve demokrasi’ yüzyılı olacağı şeklinde değerlendirmeler yapıldı. İki binli yılların demokrasi ve barış yüz yılı olması gerçekten de arzulanan, istenen ve karşı olunmayan bir hedeftir. Herkes bunu ister. Ama iki binlere girdik, barış ve demokrasi gelmedi. Elbette bu durum, iki binli yıllarda barış ve demokrasinin gelmeyeceği anlamına gelmez. Eğer mücadele edilirse, gelecektir. Yani kendiliğinden olmayacaktır. Bilimsel teknolojik devrimden, bilgi yüz yılından- toplumundan bahsettik. Bilgi yüzyılı ve toplumu bilinçli insanla oluşmuş toplum demektir. Yani bilgili insana bilinçsiz insan muamelesi yapılamaz.
Bilgili insan, kendiliğinden bilgili olan bir insan değildir. Öğrenen, öğrendiklerinin doğru olduğunu test eden bu ölçüde doğru kararlar alan, aldığı kararların doğruluğunu pratikte gören, uygulayan özgürleşmiş insan demektir. Özgürleşmiş bilgili insan oluşmadan, bilgi toplumundan bahsetmek yanılgıdır ve öyle yanılgılar içine de girilmektedir.
Psikolojik Savaşın Bireyi Toplumsallıktan Uzaklaştırmanın Temel Bir Yöntemi Olarak Kullanılması
Kişi özgürleşmeden, ondan birey olması beklenemez. Kişi birey olmadan, onun özgürlük anlayışının nereye gideceği bilinmektedir. Özgürlük deyince, birey olmayan kişiler için, ilk önce aklına geleni yapmak ya da o anki bedeni ihtiyaçlarını her şeyin üstünde tutarak onu karşılamak gelir. Özgürlük aklına geleni yapmak mıdır, yoksa sorumluluk bilinciyle hareket etmek midir? Özgürlük, yaptığınla başkalarının özgürlüğünü sınırlandırmak mıdır, yoksa kendi özgürlüğünle birlikte başkalarının özgürlüğünün önünü açmak mıdır? Bu konularda yanılgılı yaklaşımlar çok fazla olmaktadır. Özgürlük ve bilgi toplumu bu nedenlerle çarpık anlaşılmaktadır.
Yirmi birinci yüzyıla girdik. Yirmi birinci yüz yıl, bilgi toplumu oldu diye biz de hemen bilgili insan mı olduk? Değil. Bilgili insan, özgür insandır. O zaman biz de hemen özgür insan mı olduk? Değil, böyle özgür, böyle bilgili insan ya da birey olunmaz. Bilgili ve özgür olmak, onun gerçekten de gereklerini yerine getirmekle olur. Böylesi yanılgılar içine girildi. Bu yanılgılı yaklaşımlar, kişiliklerde özel savaşın çok daha etkili olmasına neden olurken; psikolojik savaşın da üzerimizde etki kurmasına neden oldu. Çarpık eğilimler ve yanlış yaklaşımlar gelişti. Bunlar özgürlük adına, demokrasi adına savunulmaya başlandı. Hâlbuki kişinin içinde yaşadığı kaynak olan toplum köleleştirilmiştir. Terbiyesini köleleştirilmiş bir toplumdan ve köleleştiren bir insan gerçekliği ile karşı karşıyayız. Hiyerarşik devletçi sistem bir köleleştirme ve topluma karşı savaş sistemidir. Önderliğimiz, boşuna Hiyerarşik Dönem için ‘Köle Toplumun Doğuşu’, Köleci Dönem için ‘Köle Toplumun Oluşumu’, Feodal Dönem için ‘Olgunlaşmış Kölelik Dönemi’, Kapitalist Dönem için de ‘Genelleşmiş ve Derinleşmiş Kölelik Dönemi’ demedi.
Uygarlık sistemi toplumu ahlak ve politikadan uzaklaştırarak karılaştırma ve sürüleştirme sistemidir. Devletli uygarlık sistemi, karılaştırma ve sürüleştirmeyi adeta kendi var oluş şartı olarak bellemiştir. Bunun için de insanlarla oynamaktadır. İnsanların başta zihniyetleri olmak üzere her şeylerine hitap ederek onları kendi çıkarları için tehlike olmayacak ve kullanılabilecek bir hale getirmektedir. İradesiz, sorunlarını çözemeyen, toplumsallık karşısında sorumluluklarını yapamayan, muhalefet edemeyen, örgütsüz ve bu nedenle de devlete göbekten bağımlı bir toplumsal gerçeklik yaratmaktadır. Bu durum, toplumu ve kişiyi özünü teşkil eden demokratik komünal özelliklerden uzaklaştırmış, onları gerçek halleri olan doğal hallerinden koparmıştır. İnsan türü için var oluş koşulu olan toplumsallaşa saldırı altında iken ve özünden önemli ölçüde uzak düşürülmüşken bireyin özgür olduğundan bahsedilebilir mi? Özgürlük yaratabilmektir, kendi özüne göre davranabilmektir. İnsanın özünün de en genel anlamda ahlak ve politika anlamına gelmek üzere toplumsallaşma olduğunu, bize insanlaşma tarihi vermektedir. İnsan, toplumsallaşarak var olur. İnsan, insanlaşmayı toplumsallaşma faaliyeti içinde olanaklı kılar. En özgür insanların ahlaki ve politik toplum insanları olmasının nedeni, onların bu toplumsallaşma faaliyetlerine olan katılımlarıdır. Özgür insan kendisi ile var oluş koşulu olarak tanımladığı toplumu arasında iki farklı kimlik tanımlaması yapmaz. Toplumu, toplumsallaşmayı adeta anası olarak beller, onu temel güç kaynağı olarak görür, kendisini de toplumsallaşmaya katkı sunduğu oranda gerçekleştirir, var eder. Bu yönüyle birey özgürlüğü ile toplum özgürlüğü birbirinin karşısına konacak iki farklı şey olmaktan çok birlikte olan-olacak olan şeylerdir. Bireyin tek başına özgür olabileceği ya da özgür olduğu savları, tamamen safsata olmanın yanında, özü toplum düşmanlığı olan liberalizmin ve gerisindeki temel zihniyet formu olarak devletçi zihniyetin bir yaratımıdır. İnsanları insanlıktan çıkarmak için uydurulan bir yalan ve kandırmacadır. Dolayısıyla bireyin kendini toplumsallaşmanın karşısına yerleştirerek özgürlük iddiasında bulunması, ne adına hareket edilirse edilsin, esasında özü insanlıktan çıkarma olan sistemi yaşamak anlamına gelir. Buna da bireyin özgürlüğü değil de bencilliklerin yaşam bulma özgürlüğü anlamına geldiği açıktır. Devletçi sistem, bunu yaygınlaştırarak aslında insanın var oluş şartıyla oynamaktadır. Eğer toplumsallaşma esas alınmazsa, herkes kendi bencilliğinin peşinden sürüklenirse, insan türünün sonunun dinozorlaşma olacağını Önderliğimiz her defasında dile getirmektedir.
Önderliğimiz, içinde yaşadığımız koşullara ne diyor? Yirmi birinci yüz yıla ilişkin güçlü değerlendirmeler yapıyor ama içinde bulunduğumuz koşullara da “Kaos aralığı” diyor. Kaos aralığı bir geçiş dönemidir. Ama herhangi bir geçiş dönemi değildir. Kim örgütlü, kim hazırlıklı, kim güçlüyse onun kazanacağı bir geçiş dönemidir.
Onun için özel savaş, kim toplumu-örgütü etkiler, kim kişileri-kadroları kazanırsa savaşı onun kazanacağı gerçeğinden hareket etmektedir. Örgütümüze ve kadrolarımıza karşı özel savaş ve psikolojik savaş bu temelde yürütülmüştür-yürütülmektedir. Örgüt içinde iki binin ilk yıllarında o kadar çok sorunun yaşanmasının, o kadar çok kafaların karışmasının nedeni, örgütümüze karşı geliştirilen özel ve psikolojik savaşın yarattığı doğrudan sonuçlardır. Bunun etkileri hala da vardır. Düşünsel alanda, psikolojik alanda yaratılan etkilenme diğer etkilenmelerden daha kalıcı ve etkili sonuçlar yaratır. Bunun etkisinden kurtulmak uzun bir sürece yayılır. Demek ki biz psikolojik savaşı ele alırken, herhangi bir savaşmış gibi ele almayacağız. Çünkü psikolojik savaş, savaşın fiilen sürmediği dönemlerde çok daha etkili ve öncelikli yürütülen bir savaş olarak sürer. Yirmi dört saatin her saati, her saatin her dakikası, her dakikanın her saniyesinde sürekli olan bir savaş olarak yürütülür. Beynin sürekli açık olduğu gerçeği, insanın uyurken bile beynin çalıştığı gerçeği psikolojik savaşın her an her saniye neden sürdürüldüğü gerçeğini ortaya koyar. Beyin çalıştığı sürece algılar. Beyin ne verirsen onu alır. O verilenle, algılananla yaşama sürekli yön verir. Psikolojik savaş budur. O açıdan kişiye ve topluma karşı sürekli sürdürülen ve yürütülen bir savaştır. Hasım güçler arasında ise bu çok daha fazla geçerlidir.
Kaynak: Lêkolîn/ Cemal şerik
