HABER MERKEZİ –
Gerçekten nasıl yaşayacağınızı insan hiç kestiremiyor. Serbest bıraksak önce kendini bol bol sere serpe yere atar, derinden bir sigara çekebilir. Canı birşey isterse onu yapar. Canı istemek, demin söylediğim gibi büyük amaçtan kopuk, onu zaten engel gibi görür, yani “çok sıktı” der. Toplumun küçük işleri, avrat işleri, koca işleri belki onlari biraz uğraştırabilir. Zaten aç kalır, herhalde ondan sonra da telaşla bir parça ekmeği kurtarmak için kendini şuraya vurur, buraya vurur. Zaten ömrü fazla kalmamıştır. Ondan sonra yaşayıp yaşamaması hiç önemli değildir.
Biz yaşamın böyle olmaması için o büyük fırtınayı kopardık. Halen fırtına havasında yol alıyoruz. Halen bu halimle bile bir dağlara düşsem, bir halkın içine girsem aynı heyecanla halen devam ediyoruz. Büyük dalgalar halinde yayılma, bir anlamı büyük olan işe yol açmak bizim halen bağlı olduğumuz bir ilkedir, bir hareket tarzıdır. Dünyayı verseler ben bu tarzımla değiştirmem. Yani hem de gönüllü, dikkat ederseniz beni kimse zorlayamaz. Böyle bir dünya acaba sizin için sözkonusu olamaz mı diye düşünüyorum. Çünkü bu sürükleyebilir. Bunun dışında hiçbir şans göremiyorum sizin yaşamınızda, yürüyüşünüzde. Tabi benim adıma da bu kadar kendinizi kandırmanız çok kötü, tehlikeli. Yazık edeceğiz, çünkü ben adamı kolay yaşatmam, bu da çok çarpıcı bir gerçeklik. Benim adamı kolay yaşatmama diye korkunç bir özelliğim var. Eskiden beri böyleydi. Adımız etrafında birçok söylenti var ve bu doğrudur.
Çok büyük bir ahdım, inadım var. Seni asla kolay yaşatmayacağım, hatta seni yaşatmayacağım biçiminde. Seni bu halinle yaşatmayacağım. Bunu müthiş çalışarak gerçekleştirdik. Tabi sizin de inatlariniz var ama sizin inatlarınız örgütsüz, zavallı. Benim ki çok daha planlı, örgütlü. Düşünün ve kendinizi benimle kıyaslayın. Aramızda hem büyük fark var, hem de birbirimize tersiz. Ama diyeceksiniz, sen kendi kendini bulup buluşturup yarattın. Doğru, belki de bunun tek ifadesiyim. Ama mühim olan mahkum olduğunuz gerçekler, çünkü hepiniz bana göre rahatsızsınız bazı düşmanlardan. Mühim olan onları parçalamaksa, onun tek ifadesi benim geliştirdiğim ifadedir. Savunma ve saldırı tarzı.
Biz sadece düşmanı rahatsız etmeyiz, sizin gibi uyurgezerleri de müthiş rahatsiz ederiz, yaşatmayız. Bunu biraz peşinen bilin, ona göre durumları ayarlayın. Tabi dediğim gibi sizin buna karşı savunma mekanizmanız korkunç bir kandırma. Ben bu yönünüze şaşıyorum. Lafla kandırıyorsunuz, ucuz pratikle kandırıyorsunuz, bana yutturmanız gerçekten zor. Ben çok zor beğenen kişiyim. Kendimi beğenmediğim için bu hallere düşürdüm. Sizi nasıl beğeneyim? Diyeceksiniz “vay bu başımıza gelen”, sizin başınıza bunu ben getirmedim, sizi bu duruma getirenlere ‘vay‘ deyin.
Ben anama boşuna söylemedim. Suçlu! beni niye doğurdun ve savaştım kendisiyle. Siz halen soru bile sormuyorsunuz “ben bu dünyada nasıl yaşıyorum” diye. Bazı şarkılar var gidin o şarkıları bol bol söyleyin. Nedir o, ‘ben nasıl yaşıyorum’ diyor, Orhan Gencebay’ı yeniden dinleyin, yeni bir sürü genç popçular çıkmış, onları da dinleyin; onlarda bile devrimcilik var, sizde yok. Onlar yaşama itiraz ediyorlar. Tabi yaşam arayışları bizimki gibi toplumsal, siyasal değil; aşırı bireyci, toplumun aleyhine ama yine de bir devrimdir. Karşı-devrim temelindedir. Faşistler bile kendilerine göre çete oldular, müthiş milyarları vurdular. Dikkat ederseniz bütün o zenginlikleri ele geçirdiler. Onlar da faşistler için bir devrim.
En yoksul, en altta, en zavallı kalan siz oldunuz. Toplum nasıl mahkum edildiyse, Partinin içinde de siz bunu bana söylettiriyorsunuz “biz de böyleyiz”. Halbuki bana göre ben devrimciliği sürdürdüm, büyük bir devrimciliği sürdürdüm. Aslında mümkünse yeniden anılarınızı canlandırın. Nasıl doğdunuz, nasıl bu diyarlardan koptunuz, kimler sizi kandırdı, neden böyle çaresiz duruma düşürüldünüz? Hatta bir köşeye çekilip duygulanmanız için hüngür hüngür ağlayabilirsiniz de. Yalnız bunu açıkta yapmayın veya böyle bizim karşımızda çeşitli yetersizlikleri ortaya koyarak ağlamayın, köşeye çekilin, uygulama odaları var, orada bol bol ağlayın. Gözyaşlarınızı iyice sildikten sonra karşımıza çıkın. Çünkü ayıptır. Hiç ağlamadığım halde halen ben bile meydanlara tam cesaretle çıkmıyorum.
Hayret ettiğim diğer nokta da, nasıl böyle huzura çıkıyorsunuz? Her tarafta bakıyorum, salına salına birçok yere çıkıyorsunuz. Hele savaşa, şaşmamak elde değil. Ağlamadan çıkmak istiyorsanız gerçekten kendinizi gözden geçirin. Sizi zorla ne yaşama, ne savaşa herhangi bir meydana sürmüyoruz. Ama böyle cüretli bir tarzla da kendinizi dayatmayın. Allah size yardımcı olsun. Biraz yardımcı oluyoruz, o da yetmiyorsa dediğim gibi ananızla hesaplaşın, sizi doğuran nedenler var, onlarla savaşın.
Benimki semboliktir, aslında onlarla da çok savaştım, kıyamet kadar savaştım, sonra beni zorlayan bütün nedenlerle savaştım. Devletle savaştım, hatta tüm insanlıkla savaşıyoruz. Zaten başka türlü de olmaz. Beni yaşatmayan kimdir? “İnsanlıktır” diyebilirim. Mevcut insanlıktır, mevcut emperyalizmdir, mevcut sömürgecilik, en son TC faşizmidir. Daha sonra onun şartlandırdığı herşey. Bizim savaşı bu kadar genelleştirmemizin nedenleri şu: Beni yaşatmıyor bu dünya, beni yaşatmayan dünyayla benim savaşmam en doğrusudur. Diğer tarz nedir? Diğer tarz kölelerin tarzıdır, benim de köle olmaya niyetim yok. Acaba sizin de niyetiniz yok mu? Bu soruyu siz emin bir biçimde kendinize soramaz mısınız? Yani “ben bu dünyayla boğuşacağım ve asla köle yaşamayacağım” gibi bir kararınızın olduğunu sanmıyorum. Çünkü eğer bu karar köklü olsaydı fırtınalaşırdınız şimdiye kadar.
Çok ilginçtir, ben kendimi bu erken yaşlarda örgütledim. Korkunç bir filozofun göstermeyeceği akıllılıkla hemen hemen hayatın her anını birbirine ekledim ve planlayarak, çok duyarlı kılarak geldim. Sizde ise bunun en ufak belirtisi bile yok. Ne olacak, bana dayanarak yaşamak en tehlikelisidir. Herşeye dayanarak yaşayın ama bana dayanarak yaşamayın. Bana dayanarak insan ancak canından olur veya beni bile aşan bir kahramanlıkla ancak yaşama gücü gösterirsiniz. Benimle, bana dayanarak yaşamak mümkün. Bunu çok açık söylüyorum. Belki bir sırdır ama beni bile aşan bir kahramanca güç göstermezseniz ben yaşatmam. Ana-babamı bile yaşatmadım. Bacılarımı, kardeşlerimi benim elimden zor alıyorlardı.
Diğer özellikte şuydu: Küçük yaştan beri çocukları alırdım, bazı yaratım değerler vardı, onları paylaştırırdım, yaşama çekerdim. Ama nereye doğru çektim; işte bugüne kadar geldim bu yerlere doğru çektim. İçimizdeki bireyciliklerde ısrar edenlerin sürekli kulakları çınlasın onlara söylüyorum. Bireycilikle bizim içimizde yaşamak mümkün değil. Düzeni yaşatmıyoruz içimizde, düzenin basit bir kopyesini nasıl yaşatacağız? Bunun için diyorum acaba gönül gözünüzde böyle bir duygu, düşünce bir anlama yeteneği geliştirir mi? Şimdi bu nedir diye beni anlamaya çalışıyorsunuz. Dinler gibi gözüküyorsunuz, ama çok önemli bir iki doğruyu bile çıkardığınızı sanmıyorum. Değil bu kadar aylarca dersler vermek, birkaç tane yarım saatlik bir anlatım bile bizim gerçek militanı ortaya çıkarmaya yeter. Bugün yine Barzani temsilcisi “aman ateşkes” diye çağrıda bulunuyor. Bu bile sizin için ne anlama gelebilir. Bu adam 15 yıldır tek birşey, hatta 20 yılı aşkındır hiçbirşeyimizi anlamak istemedi. Yani bu gerillanın en büyük havası mı, kendilerine göre birşey yaratmışlar; “birincidirler, ilk sıradadırlar”. Şimdi bas bas bağırıyor. Halbuki en çok silahı olan, en büyük savaş ağasıydı. Herkes belki “ben silahla savaşamam” diyebilirdi, ama o demezdi. İşte o da bu noktaya geldi. Bu bizim tarzımızla ilgili. Eskiden sağa-sola koşuyorlardı. Şimdi direkt bana koşmak zorundadır. Çünkü bizimkilerin ağırlıklı bir bölümü sürekli kuyrukçuluk yapıyor, çoğu da kaçtı. PKK’den yüzlerce kaçan var orada. İnat ettik, bu mücadele tarzımızla bu noktaya getirdik. Yarın TC’de o noktaya getirilecektir. Yani kendime güveniyorum. Aslında bu örnekler kendimi kanıtlayacağımı gösteriyor.
Çıkaracağınız en önemli sonuç aslında olmalı, anlamalısınız. Barzani gibi birisi anladıysa, siz neden bu gerici tarzınızı bana dayatmakla, yani bir yerde iç savaşınızı böyle dayatmakla uğraştıracaksınız. Onun kadar güçlü müsünüz? Sizin tüm gücünüz zavallılığınızda yatıyor veya kendini kandırmakta. Ama bu yanlış, bu konularda da biz tedbir almışız. Baba, reis, Allah, peygamber kavramlarını aştırmışız. O açıdan ilkellikler savaşımını durdurun. Ama birgün Barzani gibi siz de yalvaracaksınız. “Ateşkes, ateşkes” diyeceksiniz. Yani size ayıp olur o zaman. Barzani zaten savaşıyor, bize bir faydası da yok. Barzani’nin savaşı parayla, kendi kendini büyüklük duygusuna kaptırmış biraz da politika yapıyordu. Belki anlamı var ama peki sizinki ne politikası? Vazgeçin, bana göre vazgeçmezseniz ne olur, elimden kurtulmak çok zor. Tehdit etmek istemiyorum ama savaşçı olduğumuzu da göz ardı edemezsiniz. Anam elimden kurtulamadı, siz nasıl kurtulacaksınız? Gidin sorun beni araştırın çok zor. Planlıyım ve birgün “aman Allah” diyeceksiniz. Yoldaş olarak bu duruma düşmeyin.
Benim de çıkaracağım sonuç biraz ciddi olacağım. Hiç olmazsa kendimi yürütebilecek bir tarza sahip olacağım. Asker olmak budur. Ne sanıyorsunuz yani biz neyiz, beni ne sanıyorsunuz. Madem bu kadar askerlik, silah dediniz, tabi ki ona göre sizden hakkini isteyeceğim. Düşün, askerliğin asgari kurallarıyla bile uyuşmuyorsunuz. Çocuklar gibi komando elbisesi giymişsiniz, naylon silahları da omuza takmışsınız, yürüyüş yapıyorsunuz. Yeter bu oyun! Bu işi artık gerçeğine göre yürütelim. Bu yaşta yapmazsak ne zaman yapacağız. Yapmayalım diyorsanız elinizi havaya kaldırın, “bu iş bize göre degil” deyin. Türk ordusunda bile denir işte; “Mehmetçiğin elbisesinin şerefi vardır.” Potininden tutalım, düğmesine kadar sağlam bağlarlar. Çünkü “şereftir” derler. Geçen gün biliyorsunuz eğitimsiz, cahil kadın ağzından yine birşey kaçırdı. “Şerefsiz onbaşı” dedi. Türk ordusu ayağa kalktı, toplum neredeyse üzerine yürüdü. Ağzından kaçırdı tabi, ama bu çok önemli bir söz. “Siyasi onbaşı” dedim diye kıvırttı durdu, ama asker anladı. “Sen misin, onbaşıya şerefsiz diyen?” dediler. Aslında gerçekten şerefsiz onbaşıdır, ordu sistemi ama çok bağnaz kendi sistemi. Onlar bu kadar bağnazsa, biz neden askeri gerçeğimizde ağırbaşlı olmayacağız. Ayıp olmasın söylemesi ama o Kemal Sunal’ın askerliğine biraz benziyor. Biz nasıl kabul ederiz. O açıdan çok ciddi olmak zorundayız, bundan kaçamazsınız. Yani Barzani gibi birisi bile yola geldiğine göre yavaş yavaş gerilikler, anlayışsızlıklar çok red edilecek şeyleri hızla bırakın.
Halklar Önderi Abdullah Öcalan/2 Ekim 1997